Eve Hayes i Lily Brennan znają się od najmłodszych lat. Są najlepszymi przyjaciółkami do czasu pamiętnych wakacji, podczas których jedno wydarzenie przekreśla wszystkie lata ich przyjaźni, a los na dobre je rozdziela...

Evie staje się zdystansowaną, chłodno kalkulującą kobietą. Jest bezpośrednia, szczera, nie owija w bawełnę. Świetnie prosperuje na rynku jako projektantka biżuterii. Po latach, w tajemniczych dla jej znajomych okolicznościach, powraca do rodzinnego miasta, gdzie spotyka na swej drodze dawną miłość. Wszystko byłoby dobrze, gdyby Ben nie był żonaty.

W tym samym czasie Lily wiedzie – wydawałoby się – szczęśliwe, przykładne, rodzinne życie. Niestety, od wielu lat szarpie się ze swoim mężem, a członkowie rodziny sprytnie nią manipulują. Czuje się zamknięta w świecie, którego pragnęła, ale otrzymała w nim zupełnie coś innego, niż oczekiwała. Z czasem jest coraz bardziej sfrustrowana, a nie ma z kim podzielić się swoimi żalami. Kiedyś taką osobą była Eve...

Obie kobiety próbują sprostać realiom życia i wymogom rzeczywistości. Liczy się przetrwanie, o które jest bardzo trudno. Okazuje się, że nie ma nikogo, kto wyciągnąłby do nich pomocną dłoń. Zdane są wyłącznie na siebie.

Po latach milczenia, niewyjaśnionych spraw, Eve i Lily raz jeszcze się spotykają – przypadkowo, w szpitalu, kiedy Eve ulega poważnemu wypadkowi. Okazuje się, że Lily jest pielęgniarką. Długi czas rekonwalescencji w szpitalnym łóżku staje się dobrą okazją, aby dwie najlepsze przyjaciółki sprzed lat mogły dojrzale stawić czoło popełnionym błędom, a zarazem wybaczyć sobie i spróbować wrócić do dawnych relacji...

Powieść, zwłaszcza początkowo, czyta się spokojnie. Stopniowo zapoznajemy się z charakterystyką bohaterek – ich osobowościami, zajęciami, życiem zawodowym – aby zbudować sobie ich obraz, zanim w końcu na nowo skrzyżują się ich losy. Każdy rozdział mówiący o wydarzeniach teraźniejszych został poprzedzony kartką z pamiętnika na przemian Eve i Lily, dzięki czemu zyskujemy coraz więcej informacji oraz odpowiedzi na temat, który ciągle gdzieś umyka, a mianowicie – dlaczego dwie najlepsze przyjaciółki, które świetnie się dogadywały ze sobą, nagle zerwały ze sobą kontakt? Co przyczyniło się do podjęcia decyzji, przez którą ich przyjaźń umarła na lata?

Spokojny tok wydarzeń zostaje przerwany przez wypadek głównej bohaterki. W moim odczuciu – przedstawiony w sposób nieco groteskowy, a zarazem surowy. W scenariuszu życia jak najbardziej możliwy, niemniej będący przejściem z monotonnej relacji do emocjonujących, odartych z delikatności scen kryminalnych.

Generalnie pewne fragmenty zostały niepotrzebnie rozbudowane. Można by usprawiedliwić ten zabieg jako służący wyjaśnieniu danych okoliczności, głównie z przeszłości, jednak dłużyzny odbierają smak lekturze. Innymi słowy, szczególiki z jednej strony tworzą jaśniejszy obraz wydarzeń, ale z drugiej nie mają większego znaczenia dla dalszego przebiegu akcji.

Powieść przedstawia prawdziwe oblicze przyjaźni bez zbędnego koloryzowania. Fabuła nie tylko oscyluje wokół tego, że w gronie najbliższych sobie osób czas może mijać szampańsko, ale więcej, ukazuje, jak pojedyncze cechy osobowości sprawiają, że drugi człowiek staje nam się bliski.

Często to podkreślam, i tym razem nie będzie inaczej. Czasami oceniamy powieść gorzej ze względu na to, że autor przedstawia meandry losu takimi, jakie one są, dzięki czemu mamy pełny obraz życia, a czasami poszukujemy w nim pocieszenia oraz prawdy o sobie. Niemniej nasza ocena powinna być jak najbardziej obiektywna. Moja ocena "Tego, co nas dzieli" jest pozytywna. Główne bohaterki odnalazły w sobie siłę, aby zawalczyć o przyjaźń, a przede wszystkim o siebie. Cenię odwagę człowieka, który mimo wszystko potrafi prawdzie spojrzeć w oczy, wziąć się w garść i zacząć na nowo. Sztuką jest przyznać się do błędów i po prostu wybaczyć; jak wiemy, nie każdy to potrafi, wielu przez lata ma w sercu głęboką zadrę.


[Recenzję opublikowałam wcześniej na portalu lubimyczytać.pl oraz na swoim blogu]