„Łęgi” to zbiór wierszy, których scenografią jest las łęgowy, czasem Łęgi Dębińskie w Poznaniu. Właśnie tam stała od średniowiecza szubienica, spławiano kobiety oskarżone o czary, a na tutejszym stadionie w czasie drugiej wojny światowej było miejsce straceń. Ślady po miejskich legendach zacierają się na podmokłym terenie, którego przecież nie określa żadna granica brzegu.


„Laufer

Przetarcie twarzy brudnym czyściwem, już jest
Nadmierna gadatliwość, nie będzie powozu
ale on ukształtowany jest już zbyt dokładnie
by porzucić wcześniej wyśnioną rolę koguta
Ma na sobie opuszczoną uzdę z ubiegłego dnia
Kuglarze powiedzieli mu »widzieliśmy stos
wszystkie przysięgi, obietnice, zaklęcia znikły
w ogniu i płonęły długo jak jesionowe drewno«

Miękkodziąsły, zbuduj górę ze spojrzeń na górę
Czy stanę się gońcem, na tyle słabym i cichym
by opowiedzieć, jak dziki orszak zapowiadasz?
Orszak złożony z gońców biegnących przed tobą
i kiedy w kieszeni odkryję dźwięk ujadania
wtedy słowa potoczą się same przede mną”


Bianka Rolando (ur. 1979 r.) – poetka, artystka sztuk wizualnych. Współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie, z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz z Galerią Leto. Za debiut prozatorski „Rozmówki włoskie” (2007) wyróżniona Medalem Młodej Sztuki w dziedzinie literatury. Za debiut poetycki „Biała książka” została uhonorowana Nagrodą im. Kazimiery Iłłakowiczówny (2009). Autorka poematu „Modrzewiowe korony” (2011). Stypendystka Ministra Kultury w dziedzinie literatura. W 2012 r. opublikowała zbiór próz poetyckich „Podpłomyki”, a w 2013 r. „Małą książkę o rysunku”. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

[WBPiCAK, 2015]