Stara kobieta wypędza ze swojego ogrodu siedemnastoletnią Żydówkę i jej kochanka, by wkrótce dowiedzieć się, że dziewczyna została rozstrzelana. Więźniowie z celi śmierci w porozumieniu z niemieckim strażnikiem robią nowo przybyłemu skazańcowi makabryczny żart. Esesmani wieszają psa, który nie chce wskazać im kryjówki swoich właścicieli. Ludek zostaje porządkowym i ma doprowadzić do transportu starą Titinę, u której brał lekcje francuskiego.

Ida Fink patrzy na Holokaust oczami ofiar i tych, którzy "ocaleli do następnego razu". W jej lakonicznych, świetnie skonstruowanych opowiadaniach nie ma patosu, jest skupienie nad szczegółem, wrażliwość i głęboka prawda o człowieku.


"Czytając Idę Fink, wie się na pewno, po co istnieje literatura"
Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza".


Na podstawie opowiadań Idy Fink izraelski reżyser Uri Barbash zrealizował w 2008 roku film "Wiosna 1941" – historię żydowskiej rodziny ukrywającej się na strychu u polskiej chłopki. To pierwsza fabularna koprodukcja polsko-izraelska.

[W.A.B., 2010]