Historia starożytnego Egiptu jest bardzo długa, a jak pokazują niektóre, nie zawsze chętnie dyskutowane przez pewną część egiptologów świadectwa, może okazać się ona jeszcze dłuższa. Niemniej jednak ja osobiście, z całej egipskiej kroniki dziejów najbardziej lubię, przypadające w tym kraju na VIII i VII wiek przed naszą erą panowanie kuszyckie oraz okres Egiptu Ptolemejskiego (Hellenistycznego).

Pan Daniel Gazda, w swojej książce pod tytułem ''Podbój Egiptu przez Kusz i Asyrię w VIII i VII w. p. n. e. Wojny w Nubii VI - IV w. p. n. e.'' (link: Podbój Egiptu przez Kusz i Asyrię w VIII-VII w. p.n.e.: Wojny w Nubii w VI-IV w. p.n.e. (Gazda Daniel)) zajął się pierwszym ze wspomnianych wyżej okresów z długich i złożonych dziejów egipskich. W swojej pracy autor skupia się przede wszystkim na militarnych aspektach omawianych wydarzeń, w wyniku których podzielony i skłócony wewnętrznie Egipt przechodził z rąk do rąk, aby w końcu, dzięki pochodzącemu z dynastii z Sais Psametykowi I, egipskiemu odrodzeniu narodowemu i najemnikom Greckim oraz Karyjskim, wybić się na własną polityczną niezależność. Nastąpiło to około połowy lat 50-tych VII wieku przed naszą erą, wraz z ostatecznym usunięciem wrogich oddziałów z ziemii egipskiej.

W omawianej pozycji bardzo podobało mi się to, że autor poświęcił w niej sporo miejsca technikom walki zaangażowanych w omawiane konflikty stron, jak również używanemu przez te strony uzbrojeniu wraz z technikami jego wytwarzania. Z tego względu jest to publikacja wyjątkowa, ponieważ w innych pracach, traktujących o podbojach Egiptu przez Kusz i Asyrię niesposób znaleźć tego typu informacji w tak dużym natężeniu. Pan Gazda korzysta obficie, zarówno z danych, jakie dostarcza archeologia, jak również ze źródeł pisanych, jakim udało się dotrwać do naszych czasów.

Bardzo ciekawe są także końcowe fragmenty niniejszej książki, gdzie pan Gazda przybliża swoim czytelnikom mało znane stosunki (niezawsze pokojowe) Egiptu, jakie ów utrzymywał ze swoim południowym sąsiadem po uzyskaniu politycznej niezależności. W epilogu znajduje się równie ciekawy, bo składający się z okruchów posiadanej wiedzy kawałek książki, w którym autor próbuje nakreślić dzieje polityczno-militarne państwa Kusz w późniejszych wiekach.