Charlotte Link zawsze zachwycała mnie skomplikowanymi historiami opartymi na ludzkich dramatach.
W książce "Sześć lat" opisuje swój osobisty dramat – powolne żegnanie się z najbliższym, najukochańszym człowiekiem: siostrą...

Można powiedzieć, że w wielu rodzinach zdarzają się przypadki zachorowań na nowotwory i dla każdej z nich jest to tragedia. Przecież osoba chora jest zawsze czyimś bratem, siostrą, żoną, mężem, matką bądź ojcem. Tak, to prawda... Jednak kobieta, która większości ludzi kojarzy się z literaturą sensacyjną, ubiera nasz strach w słowa. Przyznajmy bowiem, że wszyscy boimy się choroby, śmierci i straty swoich bliskich...

Link z niesamowitą szczerością opisuje sześć lat walki o życie siostry, o godne życie... Pisze o tym, jak choroba zmieniła nie tylko Franziskę (vel Czesię), ale i całą rodzinę, poszczególnych jej członków, w tym samą Charlotte. Zobaczyłam nie sławną na całym świecie pisarkę, lecz kobietę dręczoną bólem, walczącą o coś, co miało bardzo małe szanse powodzenia.

Często słyszy się opinie, że na Zachodzie są lepsi lekarze, lepsze leczenie itd. Z tej książki dowiadujemy się, że tak nie jest. Wszędzie możemy spotkać się ze wspaniałymi, empatycznymi medykami bądź natknąć się na ludzką znieczulicę. Wszędzie znajdziemy i lepszą, i gorszą opiekę medyczną.

Moim zdaniem "Sześć lat", choć jest opisem dramatu, może dać nadzieję i wsparcie rodzinom ludzi chorych onkologicznie. Autorka pokazuje, ile siły dała członkom jej rodziny wzajemna miłość i wiara w lepsze jutro.

Książka wydaje się swoistą formą terapii, sposobem pogodzenia się ze stratą. Wierzę, że napisanie jej pomogło Charlotte Link, i że przeczytanie jej pomoże wielu osobom, które stają w obliczu równie trudnej sytuacji. Czesia zostanie w pamięci swoich bliskich, tak jak osoby, które odchodzą z naszego życia, pozostaną w naszych sercach.