Przygodę z Thornem zaczęłam od końca, czyli od „Szamańskiego bluesa”. Na moje szczęście cykl o Dorze Wilk nie jest aż tak bardzo połączony z tym o Witkacu i można czytać go niezależnie. Właściwie jedynym odniesieniem do wcześniejszych tomów o magicznym świecie jest wspominana kilkakrotnie znajomość tych dwojga oraz wzmianki o relacjach, jakie łączyły bohatera z nekromantką Katią w „starych, dobrych czasach”.

Jak się okazuje już na wstępie, Aneta Jadowska postanowiła zagłębić się w skomplikowaną przeszłość Witkaca. Niespodziewanie o pomoc prosi go dawna dziewczyna – wywracając do góry nogami cały jego świat. Nie tylko odżyją wspomnienia, odnowią się stare rany, ale i pojawi się jakaś przewrotna nadzieja na lepszą przyszłość. Żeby ta jednak mogła nastać, Witkacy musi sobie poradzić z gromadą nadaktywnych duchów (w tym bardzo silnym upiorem), odgadnąć, kto morduje noworodki na szpitalnym oddziale oraz wyjaśnić kilka spraw z Przedwiecznymi.

Stworzone przez autorkę postaci zapadają w pamięć. Każda ma jakiś niepowtarzalny rys, wszystkie są bardzo silnie ugruntowane społecznie i emocjonalnie – to nie papierowe laleczki, lecz ludzie z krwi i kości, dokładnie tacy sami jak my. No, może Witkacy trochę odbiega od normy, ale ze swoją życiową nieporadnością, wiecznym pędem ku eksperymentom oraz oślim uporem jest strasznie uroczym facetem. A już gdy zaczyna odprawiać szamańskie rytuały, wprost nie sposób go nie pokochać.

„Szamański blues” to mocne wejście w nowy cykl, choć bez stuprocentowego odcięcia się od przeszłości. Cenię sobie tę powieść za niebanalny humor, ciekawe zagadki kryminalne i nieco mroczny klimat.

Zdecydowanie polecam wszystkim fanom Anety Jadowskiej oraz urban fantasy.


[Recenzję opublikowałam również na moim blogu]