"Clare, urocza studentka sztuk pięknych i Henry, niekonwencjonalny bibliotekarz, spotkali się po raz pierwszy, gdy ona miała sześć lat, a on trzydzieści sześć. Kiedy Clare skończyła dwadzieścia trzy, a Henry trzydzieści jeden lat - zostali małżeństwem. (...) Henry bowiem to jedna z pierwszych osób na świecie, u której wykryto rzadkie zaburzenie genetyczne: od czasu do czasu jego biologiczny zegar uruchamia się na nowo i Henry przemieszcza się w czasie..."

Książkę kupiłam, ponieważ zamrugała do mnie z półki w księgarni. Przyciągnęła mnie do siebie i wręcz kazała, zeby ją kupić. Ale nie przeczytałam jej od razu. Poleżała na półeczce, dojrzewała i przez cały czas upominała się o przeczytanie... ;-) A tak naprawdę - zachęcił mnie zacytowany wyżej opis zamieszczony na okładce. Chociaż rzeczywiście od jej kupienia do przeczytania upłynęło trochę czasu - czułam, ze powinnam mieć odpowiedni nastrój.

Książka ta jest pełna ciepła i miłości. Miłości pełnej poświęceń i oczekiwania... Przez to jest bardzo wzruszająca - kończyłam ją czytać w tramwaju i musiałam się bardzo powstrzymywać, żeby nie płakać, ale i tak oczy miałam pełne łez.

Polecam ją wszystkim, którzy lubią wzruszenia i takie cieplutkie historyjki. Najlepsza do czytania przed płonącym kominkiem w długie zimowe wieczory... Rozgrzewa od środka :D