"Mason i Dixon" to najnowsza powieść Thomasa Pynchona, autora "Tęczy Grawitacji", jednego z mistrzów amerykańskiego postmodernizmu - iskrząca humorem i oszałamiająca erudycją wartka epicka opowieść o losach dwójki angielskich osiemnastowiecznych astronomów, na których drodze stają m.in. Jerzy Waszyngton, nieletnia nimfomanka, olbrzymi burak i zakochana kaczka, a nad wszystkim czuwają przy pomocy swych wyrafinowanych wynalazków wszechmocni jezuici...

Charles Mason (1728-1786) i Jeremiah Dixon (1733-1779) byli brytyjskimi astronomami, a zarazem geodetami, których nazwiska przeszły do historii za sprawą granicy, jaką wytyczyli pomiędzy Pensylwanią a Marylandem, znanej dziś jako Linia Masona-Dixona, oddzielająca Północ od Południa w czasie wojny secesyjnej. Korzystając zarówno z niezliczonych źródeł historycznych, jak i niewyczerpanych pokładów wyobraźni, Pynchon opowiada ich historię na nowo, wskrzeszając styl powieści epoki oświecenia z finezją godną Swifta.

Tytułowi bohaterowie to niedobrana para - melancholik i wesołek, anglikanin i kwakier, głowa rodziny i rubaszny kawaler. Śledząc ich przygody przez ponad ćwierćwiecze, czy to w Kapsztadzie, Londynie, czy w dojrzewającej powoli do idei niepodległości Ameryce, poznajemy Wiek Rozumu we wszystkich jego odcieniach, od okrucieństw kolonializmu i industrializacji po rozkwit nauki i swobód religijnych.

[Prószyński i S-ka, 2005]