Drugi tom z cyklu Hyperion jest już za mną. Oto co mi się przydarzyło. Zostałam wciągnięta w potężną intrygę sztucznych inteligencji, byłam świadkiem "cyfrowej rozmowy " z komputerem w TechnoJądrze, odkryłam również polityczne machinacje na szczytach władzy w Hegemonii Człowieka. Tak, to wszystko już za mną. Zostaję z uczuciem lekkiego zawrotu głowy, jak gdybym wysiadła dopiero co z wagonika kolejki, zapewniającej podczas przejazdu mnóstwo ostrych zakrętów i prawie pionowych zjazdów. W odróżnieniu od pierwszego tomu cyklu, autor tym razem skonstruował fabułę na rwanych opowieściach, snach przeplatanych z rzeczywistymi wydarzeniami z otoczenia cybryda (dzięki któremu czytelnik poznaje kolejne części opowieści). Dynamiczna akcja i dokończenie wątków głównych bohaterów (na które czekałam niecierpliwie od zakończenia pierwszego tomu) sprawiły, że lektura była przyjemna i wciągająca. Tam gdzie przeszłość miesza się z przyszłością, trudno ustalić czytelnikowi chronologię wydarzeń. Techniczny język narratora nie ułatwia odbioru opowieści, jest jednak środkiem do pokazania jak duży postęp technologiczny dzieli świat XXI w. od Hegemonii Człowieka.
Na koniec słów kilka o tytule książki. Upadek czy też zagłada Hyperiona, których się spodziewamy, ostatecznie nie mają miejsca. Co ciekawe, zastanawiając się nad zwodniczym tytułem, nasunęło mi się skojarzenie z innym dziełem – opowiadaniem A. Sapkowskiego "Coś się kończy, coś się zaczyna". Sądzę, że fraza ta jest dobrym podsumowaniem losów hyperiońskich pielgrzymów. Nic tylko wsiadać do wagonika tej kolejki !
Zagłada Hyperiona (Simmons Dan)