Że magię spotyka się nie tylko w bajkach – jestem tego pewna. Mają ją niektórzy ludzie, pewne przedmioty, miejsca. Wcześniej myślałam, że największa magia jest domeną Wschodu; upalna, pełna dzikich zwierząt, okrucieństwa i głodu Afryka wydawała mi się niemalże całkowicie jej pozbawiona. Owszem, w jakiś sposób pociągająca, ale nie magiczna. Utwierdzali mnie w tym przekonaniu Pawlikowska, Coetzee, Hofmann. A potem sięgnęłam po Kuki Gallmann. I po raz kolejny przyszło mi przekonać się, jak bardzo się myliłam.

Kuki, urodzoną w Wenecji, od dzieciństwa pasjonował Czarny Ląd. Wyszedłszy za mąż po raz drugi, pojechała z ukochanym Paolem i ich synem do Kenii, aby tam właśnie zacząć nowe życie. Zbudować dom, zapuścić korzenie. Kobieta siejąca swe marzenia na gruncie realnego życia oraz sekundujący jej w tym przedsięwzięciu człowiek-pasja – to musiało się udać. Afryka przyjęła ich z otwartymi ramionami.

„Afrykańskie noce” są zbiorem oderwanych od siebie wspomnień, wywołujących w każdym czytelniku masę refleksji. Zaczęłam się zastanawiać, czy ten kontynent nie przyciąga ludzi najbardziej niezwykłych, gotowych naprawdę wiele poświęcić. W przypadku Kuki Gallmann ceną było życie męża; cena ta jednak okazała się niewystarczająca i w kilka lat po śmierci Paola Czarny Ląd zażądał ofiary w postaci syna autorki. Kobieta ta, przepojona miłością do ziemi, po której mogli stąpać i którą również tak bardzo ukochali dwaj mężczyźni jej życia, nigdy jej nie opuściła; wręcz przeciwnie – pokornie przyznaje, że pojednania ze śmiercią uczy się od ludzi, którzy się tam wychowali. Pochyla więc głowę nad dwoma głazami strzegącymi ukochanych ciał i jeszcze bardziej – niczym kameleon – dostosowuje się do życia, którego rytm wyznacza kenijski wiatr.

Tak można poświęcić się tylko miejscu, w którym królową jest magia.