„Krucjata połabska 1147” opisuje szerokie tło epoki, genezę i motywy wyprawy na Słowian, aspekty religijne i polityczne, uczestników, przebieg i skutki. Słynny zakonnik cysterski Bernard z Clairvaux agitował do wyprawy na Słowian. W swym liście numer 457 „Die laude novae militiae” ogłosił między innymi to, że ci dostąpią łaski Kościoła, którzy pogańskich Słowian nawrócą lub zgładzą. Panowie sascy uchwycili się skwapliwie idei Bernarda – wśród nich prym wiedli dwaj najzagorzalsiy wrogowie Słowiańszczyzny, książę Saksonii Henryk Lew i margrabia Marchii Północnej Albrecht Niedźwiedź z synami. Tym sposobem w 1147 roku doszło do krucjaty połabskiej – wyprawy potężnych armii rycerstwa niemieckiego, duńskiego, a także kontyngentów polskich i czeskich, do bezpardonowej agresji na Połabie.

Krucjata zakończyła się, z punktu widzenia krzyżowców, militarnym niepowodzeniem. Pomimo wygrania niektórych potyczek i zajęcia w początkowej fazie krucjaty niektórych słowiańskich grodów, zarówno wojska Henryka, jak i Albrechta doznały licznych porażek, sporych strat i musiały odstąpić bez powodzenia od najważniejszych oblężeń. Jeszcze gorsza katastrofa spotkała armię duńską, która nie tylko przegrała sromotnie bitwę lądową pod Dubinem, lecz także straciła większość floty w bitwie morskiej z okrętami Ranów z wyspy Rugii.

[Bellona, 2017]