"Życie to nie teatr. Myślałem, że dramat musi zawierać jakieś rozstrzygnięcie, że można rzucać klątwy i okropnie krzyczeć, można odejść i cierpieć wśród dekoracji przedstawiających burzę lub nawałnicę.
Wierzyłem, że można przeżywać w samotności dozgonną nienawiść, gniew, który na zawsze zachowuje swą maskę i swoje zniewagi. Kurtyna nie opada jednak zawsze, jakbyśmy tego pragnęli na końcu sztuki, i aktorzy nie znikają aż do następnego przedstawienia.
Trzeba jeść i pić, słać sobie łóżko, czyścić ubranie, kłaniać się sąsiadom, wykonywać najdrobniejsze i konieczne codzienne gesty. Kostiumy tragedii nie pasują do powszednich przyzwyczajeń i potrzeb."

To co najbardziej urzeka tkwi w słowach brutalnej prawdy o życiu.