W marcu czytałam pierwszy tom tego cyklu, pod tytułem "Klan Wilczycy". Był dobry, ale stanowczo drugi jest lepszy. Dużo lepszy.

Teraz Anaid z matką, piękną Selene, muszą uciekać przed krwiożerczą Baalat. Ta zła bogini Odish chce śmierci Anaid, a Selene wie, dlaczego. Zatem bez zbędnych ceregieli wsiadają do samochodu, wyłączają komórki, Selene uprzedza córkę, że nie wolno im się absolutnie z nikim kontaktować w żaden sposób - i byłoby dobrze, gdyby... Cóż, Anaid ma dopiero 15 lat, właśnie się zakochała. Czy to takie dziwne, że z hotelowego komputera wysłała do Roca mail? Przecież to żaden kontakt. Okazuje się jednak, że kontakt.

Głównym wątkiem tej powieści są jednak losy Selene i historia przyjścia na świat Anaid. Matka po drodze, w czasie ucieczki, opowiada córce swoją historię. I to jest kwintesencja powieści. Dlatego wydała mi się taka wciągająca. Bo Selene mając 17 lat zbuntowała się przeciwko Demeter, matce, która jednocześnie była przywódczynią Klanu Wilczyc. Nie stawiła się na obrzędy, uciekła z ukochanym na daleką, zimną Północ. Ich podróż pełna była przygód.

Pojawiło się wiele wątków. Ja czytałam z napięciem o tym, jak Demeter próbowała nawiązać kontakt ze zbuntowaną córką i nie mogła jej przekonać do powrotu. Czytałam te listy, rozsądne argumenty, jasne dowodzenie, ale nie znalazłam w nich słowa miłości. A Selene chciała tylko jednego - usłyszeć, że matka ją kocha. Potem obserwowałam, jak dziewczyna zaczyna wątpić w ukochanego. Zastanawiałam się, czy ich uczucie wytrzyma tę najcięższą próbę - zwątpienie.

Powieść kończy się tak nagle, że odniosłam wrażenie, jakby została przerwana. Już się nie mogę doczekać 3. tomu.


[swoją opinię zamieściłam wcześniej na blogu]