Książka Joanny Skalskiej „Emeranta” była prezentem imieninowym. W zasadzie trudno opowiedzieć fabułę tej książki w kilku zdaniach. Tytułowa „Eremanta” to wioska położona w bliżej nieokreślonym miejscu, dotknięta klątwą.Zamieszkujący ją ludzie zajmują się głównie hodowlą kóz i uprawą winorośli. Wiodą proste, zwyczajne życie .Jest jednak coś co ich wyróżnia: są bladzi, pozbawienie zdolności przeżywania emocji, a najbardziej znamienną ich cechą jest to że milczą od lat. Emeranta to miasto ciszy, chylące się ku rozpadowi .Drugim wątkiem powieści jest historia Magdy, która wyjeżdża do Londynu, aby opiekować się domem Sławińskich. W czasie ich ponad dwumiesięcznej nieobecności czas upływa jej na przekładzie z hiszpańskiego opowieści o przeklętej wiosce, w której mieszkańcy od lat nie wypowiedzieli ani słowa. Oba wątki przeplatają się ze sobą.
O ile cześć o Eremancie jest świetna, to smutne losy polskich emigrantów nie zawsze przystają do opowieści o sennej osadzie. Rozumiem, że Magda była spoiwem ,które te dwa światy połączy, ale uważam, że zabieg ten nie był do końca trafiony. O ile to jeszcze mogłabym jakoś przetrawić to zupełnie oderwanym od całości była historia Jagody Sławińskiej,jej mamy i Duńczyka Nielsa.
Ja osobiście czekałam na dalszej losy eremantczyków, losy Magdy trochę mnie nudziły.
Moim skromnym zdaniem ksiązka dużo by zyskała gdyby traktowała tylko i wyłącznie o tytułowej Eremancie, ponieważ Skalska wprowadza nas mistrzowsko w inny świat,tworzy klimat, który uzależnia i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Podsumowując, uważam tą książkę za lekturę dobrą i wartą przeczytania, a debiut pani Joanny za udany.