O ile dokonywanie zmian w kolejnym wydaniu książki naukowej czy popularnonaukowej bywa ze wszech miar uzasadnione ewentualnymi zmianami w stanie wiedzy, o tyle w przypadku antologii poezji takie postępowanie wydaje się cokolwiek zaskakujące. Przedmowa do tomiku Wśród amerykańskich poetów (antologia; Auden W. H. (Auden Wystan Hugh), Berry Wendell, Bly Robert i inni) informuje, że takich zmian dokonano: „Usunięto z niego blok wierszy okolicznościowych, powstałych doraźnie po zabójstwie prezydenta Kennedy’ego [jeśli nawet redakcja uznała śmierć JFK za fakt na tyle przebrzmiały, że nie warto mu poświęcać uwagi, to przecież wybór miał na celu zapoznanie czytelnika przede wszystkim z samymi poetami, a temu równie dobrze mogą posłużyć wiersze opisujące ważny moment w historii kraju, jak na przykład pejzaż czy scenkę uliczną – przyp.mój, podobnie jak wszystkie następne w kwadratowych nawiasach], a także kilka drobnych utworów, które uznano za przypadkowe [???]. Zrezygnowano także z wierszy Philipa Lamantii, twórcy niezbyt reprezentatywnego dla współczesnej poezji amerykańskiej [dlaczego niezbyt reprezentatywnego? Bo z wierszy, które wynalazłam na wzmiankowanej poniżej stronie, ten brak reprezentatywności nie wynika. Trudne są cholernie, to fakt; w stosunku do sporej części pozostałych wręcz awangardowe. W tematyce też nie widać niczego, co miałoby im nadawać posmak niewspółczesny albo nieamerykański. Bądź tu mądry i pisz wiersze…]. (…). Szereg wierszy gruntownie przeredagowano; w szczególności usunięto dokuczliwe błędy, jakie się znalazły w wydaniu pierwszym [szereg, to znaczy ile? Jedną czwartą? Połowę? Błędy zresztą i tak nie do końca usunięto – wszystkie są w wierszach ocalałych z poprzedniego wydania]”. Ale tak czy inaczej, kilkanaście nowych nazwisk to wszak gra warta świeczki!

Wrażenia muszą być z konieczności subiektywne: nie będąc z wykształcenia polonistką, nie jestem w stanie dopatrywać się w wierszach miliona ukrytych znaczeń, tylko albo je rozumiem, albo nie, albo mi się podoba język, rytm, sposób obrazowania, albo nie i na tym się kończy; z kolei zajmując się pół zawodowo, pół hobbistycznie tłumaczeniami z angielskiego, mam nawyk w tekstach przekładanych z tego języka sprawdzania każdego miejsca, w którym coś mi nie gra, a będąc świeżo po lekturze genialnego manifestu translatorskiego Barańczaka stałam się jeszcze bardziej wyczulona na to, co może nie grać. Większość zamieszczonych w tomie utworów można znaleźć na www.poemhunter.com, a jeśli tam ich nie ma – w innych anglojęzycznych serwisach poetyckich, w razie potrzeby nie miałam więc problemu.
Poszczególni autorzy występują w tomiku w kolejności alfabetycznej. Co sobą przedstawiają?

Wystan Hugh Auden reprezentowany jest tylko jednym (dlaczego???) utworem, "Epitafium dla tyrana": lapidarnym, skrajnie prostym, a mocnym. Bez wahania 6.

Wendell Berry – również jeden wiersz, "Spokój dzikich istnień", wyrazisty, czytelny obraz poszukiwania przez człowieka ukojenia w przyrodzie. Nie z winy autora, lecz tłumacza w jednym miejscu zgrzyta – choć zdanie angielskie kończy się czasownikiem: „where (…) the great heron feeds”, wcale nie znaczy to, że po polsku musi mieć identyczny szyk i brzmieć „gdzie wielka czapla pożywia się”. Chyba, żeby to było niezbędne dla zachowania rymu, co w tym przypadku nie ma zastosowania. Ale 5 się należy.

Robert Bly – zdaniem wydawcy szczególnie wart zainteresowania, skoro „poszerzono zespół”[sic!] jego utworów do pięciu: "Samotność późnym wieczorem w lesie", "Zaskoczeni przez wieczór", "Jazda w kierunku rzeki", "Niedziela w Glastonbury", "Kilka osobistych wierszy listopadowych" - wszystkie ładnie brzmiące, ale mam wrażenie, jakby autor na chybił trafił zlepiał wyrażenia, które mu przyjdą do głowy, niekoniecznie związane z tematem wiersza. Dla mnie żaden nie jest wart więcej niż 3.

William Bronk – jeden wiersz, "Ciało". Jakie, u licha, ciało, skoro zupełnie nie widać związku tytułu i drugiego zdania pierwszego wersu z pozostałą treścią. „Popatrz tam. Oto ciało. Co dzieje się u sąsiadów?”. I nie, nie chodzi tu o morderstwo, które ktoś przypadkiem odkrył, tylko o zwykłe podsłuchiwactwo i podglądactwo. Dotarłszy do oryginału, odkryłam, w czym rzecz. U autora jest: „That’s the body: what goes on next door”. Tłumacz najwyraźniej nie połapał się, że w tym przypadku „body” zostało użyte nie w tym znaczeniu, które figuruje w każdym słowniku na pierwszej pozycji, tylko metaforycznie – jak w wyrażeniu „the body of a wine” – i ironicznie, co można by przełożyć „Oto treść [w domyśle: naszego życia]: co dzieje się u sąsiadów”. I jako taki wiersz zasługuje na 5.

Charles Bukowski – trzy. Po tego autora już parę razy sięgałam w bibliotece, ale zawsze coś mnie zraziło. Najpewniej były to takie utwory, jak dwa pierwsze z zamieszczonych tu wierszy: "Malarz niedzielny" i "Deszczowy dzień w Muzeum Stanowym w Los Angeles", w których nie dostrzegam nic prócz dowodu na to, że autor potrafi łączyć słowa. Dla mnie są puste i nijakie - oba na 2. Za to "Bliźniacy" są doskonałą scenką rodzajową, w której narrator odkrywa swoje podobieństwo do zmarłego ojca; ten wiersz oceniam na 5.

Lawrence Ferlinghetti – dwa wiersze. "W największych obrazach Goyi" [a nie Goi?] – niezła metafora współczesnej cywilizacji jako narzędzia zagłady, równego wojnie; "Czasem w wieczności" – ironiczne spojrzenie dzisiejszego człowieka na postać Jezusa. Pierwszy 4+ , drugi 5.

Robert Francis – jeden utwór, "Plamy krwi" - lapidarne unaocznienie poczucia winy za zbrodnie ludzkości przeciwko życiu. Uczciwa 5.

Allen Ginsberg – dwa wiersze. "Ameryka" jest strasznie rozgadana, podczas czytania chwilami trudno się zdecydować, czy to nie jakieś psychodeliczne majaczenia, ale w rzeczy samej jest to celowy efekt, podkreślający krytykę amerykańskiej polityki zimnej wojny. Mimo wszystko 5 (a gdyby nie jedna wstawka napisana zupełną prozą, która tak naprawdę wiele nie wnosi do treści, dorzuciłabym jeszcze pół oceny. Drugi utwór, "Przesłanie", chaotyczny i mało wyrazisty. Nie więcej niż 3.

Barbara Guest – jeden, "Spadochrony kochanie mogłyby zanieść nas wyżej", na dobrą sprawę nie bardzo wiadomo o czym. 3.

John Haines – dwa: "Tundra" - zgrabny, ale dość przeciętny obrazek rodzajowy i "Opór" – dobra metafora ukazana prosto i wyraziście. Pierwszy 3, drugi 4.

Donald Hall – jeden, "Złocistość", zgrabny językowo, nieskomplikowany erotyk. 4.

George Hitchcock – jeden, "Niechaj światło ustroi całą ziemię", ładny poetycki pejzaż. 4.

David Ignatov – trzy. "Wczoraj wieczorem" - nie bardzo rozumiem przesłanie, ale technicznie mi się podoba. "East Bronx" – lakoniczne zestawienie codzienności imigrantów z idyllicznym obrazkiem przyrodniczym. "Dylemat" – mądry, choć w tłumaczeniu zastąpiono średniki kropkami, co niby ułatwia czytelność, ale w rzeczy samej utrudnia zrozumienie. Wszystkie na 4.

Donald Justice, określony przez tłumacza „poetą drugiego wyboru” – dwa. "Na śmierć przyjaciół z lat szkolnych" – zwięzły, a głęboki; chwytający za serce, a bez śladu banału. Zdecydowanie najlepszy utwór w całym tomie. Bez wahania 6. Drugi, "Rejestr wariatów", również mocny, wymowny, a lapidarny; osobiście może tylko nie tłumaczyłabym „the mad” jako pejoratywnie brzmiących „wariatów”, tylko na przykład „obłąkanych”. 5+.

Weldon Kees – dwa. "Nadejście zarazy" to stłoczenie środków wyrazu bez zrozumiałego przesłania, z kolei w "Plaży w sierpniu" metafora jest czytelna, ale sam tekst niepotrzebnie trzy razy powtarza to samo. Pierwszy 2, drugi 3.

Etheridge Knight – dwa. "Gdy ode mnie odchodzisz" - wyrazisty obraz tęsknoty i zazdrości mężczyzny; podejrzewam, że wspomniana w wierszu kobieta opuszcza narratora, udając się do pracy w najstarszym zawodzie świata, ale nie jest to jasno powiedziane. Niemniej zasługuje na 4. W "On widzi poprzez kamień" niestety, nie chwytam nawiązania do afrykańskich obrzędów, a bez tego chyba wiersza nie da się zrozumieć. Jak dla mnie, tylko 2.

Denise Levertov – aż pięć. "Samotność" - trochę przydługi, miejscami sprawia wrażenie prozy przypadkowo pociętej na wersy, lecz wymowności nie można mu odmówić. "Egzystencja" i "Do czytelnika" są świetne językowo, choć przesłania nie udało mi się dociec, niemniej jednak wszystkie pomiędzy 4 a 4+. Dwóch pozostałych, "Czas wiosny" i "Rozpoznanie", kompletnie nie rozumiem, zatem 2.

Howard Nemerov – cztery, z czego dwa fatalne, a dwa więcej niż dobre. "Siedem makabrycznych pieśni" to najgorszy wiersz w całym tomie, nie dość, że mętny, językowo nieciekawy, to miejscami faktycznie makabryczny. 1. "Zmiana sytuacji" może i zawiera pewne przesłanie, ale co z tego, gdy język niesmaczny. Niestety 2. "Dzień na wielkiej gałęzi", opisujący zetknięcie współczesnego człowieka z przyrodą, w oryginale jest jakieś cztery razy lepszy niż w przekładzie. W wersji angielskiej jest białym, w miarę rytmicznym wierszem, w polskiej w zasadzie prozą rozpisaną na wersy. Przy czym w tekście nie ma ani słowa o jakiejkolwiek gałęzi. A tytułowa „branch” prócz pierwszego słownikowego znaczenia, czyli „gałęzi”, może być także „odnogą” – na przykład strumienia, nad którym przebywają bohaterowie, z całą pewnością nie siedząc na drzewie. Biorąc pod uwagę oryginał, daję 5. "W drodze na święta" to refleksyjny wiersz zestawiający oczekiwanie na przesiadkę w Troi z dziecięcymi wyobrażeniami snutymi na podstawie Iliady. Redakcja zapomniała jednak dodać przypis, że w tym przypadku nie chodzi o Troję będącą miejscem akcji wspomnianego eposu, lecz o amerykańskie miasteczko o takiej samej nazwie [ang. Troy - są takie co najmniej dwa]. Nie zmyliło mnie to, więc z czystym sumieniem 5.

Harold Norse – jeden, "Migdały jak śnieg różowy", pseudoidylliczny obrazek śródziemnomorski, z którego przegląda bieda i zdesperowanie tamtejszych mieszkańców. 5.

Kenneth Patchen – dwa: "Uliczna edukacja", krótki, nieco brutalny obraz młodych ludzi wychowanych na ulicy, i "Lwy ognia będą tu polować", rewolucyjna groźba pod adresem cywilizowanego świata. Pierwszy dobry, na pełne 4, drugi kiczowato patetyczny, z ledwością na 3.

Sylvia Plath – dwa: "Księżyc i cis" - wizja jak z Poego, opowiedziana niesamowicie dźwięcznym, rytmicznym wierszem; "Zwierciadło" - przejmujący portret kobiety, na którą patrzy … jej lustro. Pierwszy 5, drugi 6.

Dudley Randall – jeden, "Róże i rewolucje" - kawałek jak z antologii radzieckiej poezji propagandowej, z „lamentem milionów serc” i na dodatek jeszcze „pohańbioną męskością”, a co do tego mają róże, nie wiadomo. Najwyżej 2.

Kenneth Rexroth – aż sześć. "Jesień w Kalifornii" (manifest antywojenny na tle pejzażu), "Korzyści płynące z wykształcenia" (przeraźliwie ironiczny portret intelektualisty), "De signatura rerum" (człowiek i przyroda w dość wymyślnych obrazach ze słów) i "Trudno dostrzec cokolwiek..." (metafora nieuchronności losu) – przyzwoite 4. Nieco słabszy "Imperium" (cokolwiek przesadne zestawienie starej kultury z współczesną cywilizacją; 3+) i jeszcze słabszy "Podróżnicy w Erehwonie" (raczej nie do zrozumienia dla czytelnika nieznającego punktu odniesienia, jakim jest nietłumaczona na polski utopijna powieść S.Butlera „Erewhon” [w tytule polskim literówka], a formą ani słowami specjalnie nie ujmuje; 3).

Theodore Roethke – cztery, z których wyróżnia się tylko "Dolor" (ponury obraz życia biurowego; 4). "Objawienie" (kilka barwnych zdań z niejasną ideą) tylko na 3, dwa pozostałe – "Zaginiony syn" (kilka stron słów o niczym) i "Kruk w nocy" (rozpisane na wersy jedno zdanie, którego sensu trudno dociec) – zupełnie nie w moim guście. 2.

Edwin Rolfe – jeden, "Poemat dla mych przyjaciół pogardzających science fiction", przewrotny, ironiczny obraz armageddonu – całkiem w porządku, na 4.

William Pitt Root – jeden, nawet nie wiersz, tylko miniaturka "Wypadek na autostradzie nocą" (obraz wymowny, ale równie dobrze mógłby dotyczyć jakiejkolwiek tragicznej śmierci w tejże porze). 3.

Muriel Rukeyser – trzy. Najlepsza "Próba porozumienia się dwojga ludzi"; tytuł mówi sam za siebie; tekst liryczny, refleksyjny, zrozumiały; 5. "Oczy nocy" – zestawienie obrazów ciekawe, choć przesłanie nie w pełni chwytam; ale 4 się należy. Za to "Elegia o Zgniłym Jeziorze" dla mnie zupełnie nieczytelna, a i technicznie też nie zachwycająca; 2.

Anne Sexton – dwa. "Trzy zielone okna" – próba oderwania się od rzeczywistości, myślowej symbiozy z przyrodą; trochę przemetaforyzowana, więc tylko 4. Za to doskonała "Starość" – stara, chora kobieta ucieka w sen o przeszłości. Utwór zwięzły, wymowny, aż przejmuje dreszczem. Zasłużona 6.

William Stafford – jeden, "Zwierzę, co wypiło dźwięk" – właściwie proza rozpisana na wersy, kunsztowna tak, że za sam język można by ocenić wyżej, ale kompletnie abstrakcyjna. Sensu nie widzę, więc 3.

Hollis Summers – jeden, "Spotkanie"; migawka uliczna – zderzenie światów latynoskich biedaków i zamożnych Amerykanów. Bardzo krótka, ale treściwa. Mocna 5.

Genevieve Taggard – jeden, "Pelargonie" – pełen uroku, bezpretensjonalny obrazek miejsca, w którym ludzie dobrze się czują; uczciwa 5.

Reasumując, wynalazłam ośmioro, a może nawet dziesięcioro autorów (Berry, Bronk, Ferlinghetti, Francis, Justice, Norse, Summers, Taggard, może Rolfe, warunkowo Nemerov) o których do tej pory nie słyszałam, a z którymi znajomość chętnie pociągnę dalej, choćby tylko w oryginale. Audena, Plath i Sexton już kosztowałam, teraz przekonując się, że warto więcej. Co do Bukowskiego, nadal nie mam pewności. Reszta raczej mnie nie zainteresuje.
Jakże przydatne są takie antologie!