Ostatni tom bestsellerowej powieści tajemniczej Eleny Ferrante "Historia zaginionej dziewczynki" przeczytałam bez nadmiernych emocji. Po prostu należało dokończyć opowieść o dwóch przyjaciółkach z Neapolu. I nieco się rozczarowałam.

Nie znalazłam w tej książce tej samej energii, co w poprzednich tomach. Elena Greco jest dorosłą kobietą, życie jej się gmatwa. Jej przyjaciółka Lila, przeżywa tragedię, a ja mam wrażenie, że Elena zazdrości jej tej tragedii, choć nie należy życzyć tego żadnej matce. W ostatniej części trochę męczyła mnie ta odwieczna rywalizacja Eleny i Lili, tym bardziej że zdawałoby się, że Elena zatrzymała się w rozwoju emocjonalnym na poziomie dziewczynki z początków opowieści, nie dojrzewa do autonomii jak każda osoba dorosła. Ferrante zamyka dziwną, trochę infantylną klamrą całą opowieść.
Na koniec brakuje mi w tej części, niezłej w sumie, tetralogii specyficznie włoskiego tła obyczajowego z ducha Felliniego czy Antonioniego, jakim zauroczyły mnie poprzednie powieści.
Reasumując, kto przeczytał trzy poprzednie powieści cyklu Eleny Ferrante, powinien doprowadzić rzecz do końca i przeczytać również tę ostatnią. Jednak jeśli w czyjeś ręce trafi tylko "Historia zaginionej dziewczynki" niepoprzedzona wcześniejszymi tomami, to lektura może okazać się nudnawa.



Historia zaginionej dziewczynki (Ferrante Elena)