Podobno Lady Agatha nie była zadowolona z tej powieści – napisanej prawie czterdzieści lat przed przyznaniem jej zaszczytnego tytułu Damy Orderu Imperium Brytyjskiego – wręcz żałując, że oddała ją do druku. Czy słusznie?

Rzeczywiście pierwsze rozdziały sprawiają wrażenie jakichś takich… trochę z innego świata. Zamiast angielskiej prowincji – mroczne zaułki wielkiego miasta, zamiast szacownych ziemian, duchownych, guwernantek i pań domu – rosyjscy emigranci nieco podejrzanej konduity, amerykański milioner i czyhający nań rzezimieszkowie. No i gdzie w tym wszystkim miejsce dla małego Belga? Znajdzie się, znajdzie – bo i on, jak zwykle, przypadkiem znajdzie się tam, gdzie będzie mógł zrobić użytek ze swoich małych szarych komórek. Ale najpierw wspomniany milioner sprezentuje swojej córce niezwykle cenne klejnoty i przekona ją, by rozwiodła się z mężem, który nazwisku zacnej brytyjskiej rodziny przynosi wstyd swoim życiem utracjusza. Młoda kobieta przystanie na tę propozycję tym chętniej, że prócz urzędowych więzów już nic jej z tym człowiekiem nie łączy (za to z innym, równie źle, jeśli nie gorzej widzianym przez ojca, i owszem). Błękitny Ekspres wiezie ją w stronę marzeń. Lecz nie dowiezie – ani jej, ani zawartości marokinowej szkatułki…

Jeśli w tym samym pociągu znajdzie się ofiara, osoba zamieszana w morderstwo i Hercules Poirot, finał łatwo przewidzieć. I chociaż poczynania słynnego detektywa mocno zaważą na życiu prywatnym pewnych osób, sprawiedliwości w końcu stanie się zadość.

Jednego elementu zagadki uważny czytelnik pewnie się szybko domyśli, co jednak wcale nie przeszkadza w doczytaniu powieści do końca. A w obudowie osi intrygi nie brakuje ani smaczków obyczajowych – choćby w wątku z Katherine Grey, której nagłe a uczciwe wzbogacenie się czyni z niej obiekt zainteresowania dalekich krewnych – ani ciekawie nakreślonych sylwetek (Derek Kettering, dziewczyna o nieco absurdalnym imieniu Lenox). Może istotnie nie jest to największe osiągnięcie literackie autorki, ale lektura wcale przyjemna.