– Cytadela Vilgefortza, miejsce uwięzienia Yennefer. Miejsce, w którym zakończyła się legenda.
– Tak jest – przytaknęła pozornie obojętnie Nimue. – Tam zakończyła się legenda, przynajmniej w znanych jej wersjach. Znamy właśnie te wersje, dlatego wydaje się nam, że znamy zakończenie. Ciri uciekła z Wieży Jaskółki, gdzie, jak to wyśniłaś, była więźniem. Gdy zorientowała się, co chcą jej zrobić, uciekła. Legenda podaje wiele wersji tej ucieczki.
– Mnie – wtrąciła Condwirarmus – najbardziej podoba się ta z rzucanymi za siebie przedmiotami. Grzebieniem, jabłkiem i chustką. Ale...
– Condwirarmus.
– Przepraszam.
– Wersji ucieczki jest, jak mówiłam, wiele. Ale nadal niezbyt jasne jest, w jaki sposób Ciri z Wieży Jaskółki dostała się do zamku Vilgefortza. Nie możesz wyśnić Wieży Jaskółki. Spróbuj wyśnić zamek. Przyjrzyj się wyraźnie temu gobelinowi... Czy ty mnie słuchasz?
– To zwierciadło... Jest magiczne, prawda?
– Nie. Wyciskam przed nim pryszcze.
– Przepraszam.
– To Zwierciadło Hartmanna – wyjaśniła Nimue, widząc zmarszczony nos i nadąsaną minę adeptki. – Jeśli chcesz, zajrzyj. Ale bądź, proszę, ostrożna.
– Czy to prawda – spytała drżącym z podniecenia głosem Condwirarmus – że z Hartmanna można przejść do innych...
– Światów? Owszem. Ale nie od razu, nie bez przygotowań, medytacji, koncentracji i całego mnóstwa innych rzeczy. Zalecając ci ostrożność, myślałam o czymś innym.
– O czym?
– To działa w dwie strony. Z Hartmanna zawsze może coś wyjść.

---
* Andrzej Sapkowski, "Pani Jeziora", wyd. Supernowa, 1999, s. 44-45.