Dwa dni temu, popijając poranną kawę, zabrałem się za sprawdzanie, jakie książki zostały ostatnio napisane i dodane. Natknąłem się na dziwną, świeżą niczym ciepły rogalik z pieca, pozycję o tytule "Arche". Nie da się ukryć, to słowo wzbudziło we mnie ciekawość i zajrzałem do opisu (Novae Res, 2016). Pierwsze wrażenie – że jest dosyć typowy, jednak po dotarciu do końcówki poczułem się sprowokowany. Stwierdziłem, że podejmę się rzuconego wyzwania i zakupię to dzieło. Gdy dostałem je wreszcie do ręki, po chwili zastanowienia się nad zagadkową okładką zabrałem się do lektury. Tym razem pierwsze wrażenie było całkowicie odwrotne. Początkowe strony rzuciły mój pogląd na świat w kąt i wzbudzały wątpliwości w każdej myśli. To było drastyczne i szczerze mówiąc, od przeczytania "Jądra ciemności" Josepha Conrada nigdy nie miałem ponownie takiego uczucia. Fabuła momentami się uspokaja, aby następnie znienacka znowu uderzyć w naszą moralność z ukrycia, tuż po natchnięciu nas jakimiś niesamowitymi pomysłami. Mimo że książka jest napisana prostym językiem, porusza trudne problemy natury filozoficznej, psychologicznej czy czysto naukowej. Niebywale trudno w przejrzysty dla każdego sposób przedstawić takie treści, wobec czego jest to z pewnością duży atut. Doskonałe opisy sytuacji pozwalają na całkowite zanurzenie się w każdy opisywany moment i wczucie się w głównego bohatera. Uważam jednak, że nie da się jasno powiedzieć, jaki jest przekaz tej powieści, gdyż każdy odbierze ją inaczej i wyciągnie z niej inne nauki lub spostrzeżenia. Wydaje mi się, że świadomie została tak napisana, by zależnie od wiedzy o świecie, doświadczenia życiowego czy wykształcenia czytelnik rozumiał ją w innym zakresie. Niesamowite jest, że wybitni pisarze wciąż się rodzą na tym świecie i mam nadzieję, że w przyszłości dostaniemy więcej dzieł tego tajemniczego C.J. Eliotta.