Najgorszą rzeczą w tej pracy jest jednak to, że nie można, a nawet nie wolno używać w niej mózgu. Zawód modelki jest profesją najbardziej chyba odległą od wysiłku umysłowego. W końcu poczucie, że jestem w tym biznesie tylko przedmiotem, który ma dobrze funkcjonować, skłoniło mnie do rezygnacji z pracy modelki*.


Praca za seks to w tej branży nic nadzwyczajnego. Młode modelki są zdane na łaskawie dawane zlecenia, a to, czy je dostają, często nie ma nic wspólnego z ich umiejętnościami. To zależy od upodobań klientów agencji oraz widzimisię bookerów i agentów, na których łasce się znajdują. Są wobec nich bezbronne. Świat mody jest brudnym biznesem, a mimo to wiele młodych dziewcząt pragnie stać się jego częścią. Uważają modelki za wzór i chcą być tak samo chude i piękne jak tamte kobiety, które odniosły sukces. Podporządkowują się szalonemu i nierealistycznemu ideałowi piękna, który prowadzi do choroby. Rok w rok trafiają się w tej branży setki dziewcząt pełnych marzeń i nadziei, a potem opuszczają ją nierzadko jako anorektyczki, narkomanki, alkoholiczki lub osoby z depresją.
Dlaczego designerzy, styliści czy fotografowie wyszukują niemal zawsze dziewczęta chore na anoreksję? Co jest seksownego w skórze i kościach? Kobieta powinna mieć biust i pupę, to powinno się pokazywać jako ideał piękna zamiast tego, który nie ma w sobie nic z kobiecości. Jasne, łatwo jest ubrać chudą czternastolatkę. Przede wszystkim jednak homoseksualni designerzy boją się prawdziwych kobiet. To jest główny powód. Jak bardzo chora jest branża, która prezentuje niedożywione dzieci jako ideał piękna?**

---
* Waris Dirie, "Czarna kobieta, biały kraj", przeł. Marta Koszutska, wyd. Świat Książki, 2012, s. 190-191.
** Tamże, s. 193-194.