Kontynuacja "Awangardy w cieniu Jałty", uhonorowanej nagrodą im. J. Długosza oraz Premiera RP za wybitne osiągnięcia naukowe.

Agorafilia to słowo klucz do analizy kultury artystycznej Europy, jaka się ukształtowała po zimnej wojnie i upadku komunizmu. Autor opisuje procesy artystyczne i konkretne dzieła sztuki twórców, których ambicją było i jest uczestnictwo w tworzeniu demokracji. Analiza prowadzona jest zarówno w perspektywie historycznej, w odniesieniu do tradycji artystycznej tej części Europy sprzed 1989 roku, jak też w synchronicznym porównaniu doświadczeń kulturowych różnych krajów dawnej Europy Wschodniej. Nie jest to systematyczny wykład historyczno-artystyczny, raczej studium konkretnych zjawisk, układające się jednak w zwartą propozycję wizji historii sztuki czasów transformacji. Konkretne analizy takich zagadnień, jak: topografia artystyczna, gender, biopolityka, pamięć, presja nacjonalizmów, cenzura polityczna, nowe muzea itp., poprzedza próba teoretycznego uporządkowania terenu badawczego, skupiona wokół wielowymiarowego rozumienia roku 1989 w badaniach historyczno-artystycznych.


Piotr Piotrowski, profesor zwyczajny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, dyrektor Instytutu Historii Sztuki UAM (1999 – 2008) oraz Muzeum Narodowego w Warszawie (2009 – 2010). Znany specjalista w zakresie historii sztuki XX wieku Europy Środkowo-Wschodniej. Autor ok. 300 artykułów publikowanych przede wszystkim w Europie i Stanach Zjednoczonych oraz kilkunastu książek, w tym wydanych przez Dom Wydawniczy Rebis "Znaczeń modernizmu" (1999), "Awangardy w cieniu Jałty" (2005), "Agorafilii" (2010) i "Muzeum krytycznego" (2011). Laureat wielu nagród, m.in. Jana Długosza (Kraków 2006) oraz Igora Zabla (Barcelona 2010).

[Rebis, 2010]