Ogólnie akceptowanemu przekonaniu, iż przyczyną przestępczości młodocianych jest nieodpowiednie środowisko, autor przeciwstawia założenie, że dzieci stają się aspołeczne często z własnego wyboru i nie zależy to od wpływu otoczenia (przynajmniej w takim stopniu, jak do tej pory utrzymywano), lecz od uwarunkowań genetycznych i biologicznych. Wskazuje na błędy popełniane przez rodziców i wychowawców, często lekceważących sygnały mogące świadczyć o późniejszym aspołecznym zachowaniu dziecka. Udziela rad, jak pomagać dziecku, by zmieniło swe zachowanie, i tłumaczy rodzicom, jak uwolnić się od poczucia winy w przypadku, gdy wszelkie ich starania i metody wychowawcze zawiodły.

[Prószyński i S-ka, 2001]