Prezes i Kreska to koty żyjące razem w jednym mieszkaniu. Jest tam jeszcze dwoje ludzi – wiemy o tym, bo przecież napełniają miseczki – a w pewnym momencie pojawia się mały człowieczek, któremu zresztą dedykowana jest cała książka.

Prezes i Kreska rzeczywiście tłumaczą sobie świat. Najczęściej Prezes tłumaczy Kresce, bo jest starszy, mniej bojaźliwy, więcej widział i więcej wie. Chociaż czasem Kreska też coś potrafi wytłumaczyć. Najczęściej jednak zrozumienie świata przychodzi poprzez rozmowę; można, na przykład, omawiać swoje sny. Opowiada Kreska Presesowi:

"(...) słuchaj mnie teraz, ten świat to jaskinia pełna kształtów dla mnie niepojętych. Było ich bardzo dużo. Nie wiedziałam, co znaczą i czy chcą czegoś ode mnie. Biegłam przerażona i nagle wydało mi się, że słyszę twój głos. Przystanęłam i rzeczywiście! Nazywałeś rzecz za rzeczą i poznawałam prawdę.
Przes wszedł w jej miauknięcie.
– Znam to miejsce. Pomyliłaś się Kreseczko. Bo widzisz, w jaskini nie słyszałaś mojego głosu, tylko echo.
– Echo bez głosu?
– Otóż to – tłumaczył Prezes. – Kiedyś do tej jaskini koty przychodziły, by poznać prawdę. Niestety, pewnego dnia zły duch, ten sam, który wymyślił deszcz i psy, obluzował kamień wpuszczając wiatr. Ten wiatr przynosi słowa kotów krążące po świecie. Słowa te odbijają się od ścian zupełnie przypadkowo i bez sensu"[1].

W innym miejscu mowa o tym, jak Kreska poszukuje nadziei. Prezes wyjaśnia: "Nadzieja jest w pudełku i znam do niej drogę. Musisz jednak wiedzieć, że to pudełko ma swoją historię. Kiedyś były w nim wszystkie nieszczęścia, których boją się koty: zimno, samotność, głód i psy. Pudełko było zamknięte, aż pewna ciekawska kotka otworzyła je i wypuściła wszystkie te okropności na zewnątrz"[2].

O takich ważnych, egzystencjalnych wręcz sprawach rozmawiają ze sobą koty. Ale również o śniegu, głodzie, strachu, skakaniu; o tym, komu bije dzwon. I czy miseczka może uciekać.

Prezes i Kreska nie są kocimi mędrcami; są po prostu kotami żyjącymi w dobrym domu pełnym rozmów – bo inaczej one nie mogłyby ze sobą rozmawiać tak, jak to robią. Domu pełnym miłości – bo koty są sobie wzajemnie potrzebne, kochają się. Są też potrzebne ludziom. Pilnują, na przykład, dziecięcego łóżeczka pod nieobecność lokatora, żeby nie zamieniło się w stół lub lodówkę.

Książeczka jest ciepła, przeniknięta mruczeniem zadowolonego, szczęśliwego kota. Przepięknie ilustrowana przez ojca autora. Widać, że Łukasz Orbitowski koty dobrze zna i lubi, wydaje się, że lubi świat, ludzi, swój dom, swoje życie. Inaczej nie byłoby w niej atmosfery miłości, akceptacji, zrozumienia. Porozumienia przez rozmowę, pomagającą odsunąć strach, wyjaśnić problemy.

Piękna, dobra, wzruszająca książka. Opowieści nie tylko dla dzieci, nie tylko dla kociarzy.


---
[1] Łukasz Orbitowski, "Prezes i Kreska. Jak koty tłumaczą sobie świat", wyd. Powergraph, 2008, str. 43.
[2] Tamże, str. 107.