Książka: Drewniany różaniec

Czternastoletnia Natalia trafia do prowincjonalnego sierocińca prowadzonego przez siostry felicjanki. Czeka ją tu głód, chłód i praca ponad siły. Dzieli swój ponury los z kilkudziesięcioma dziewczynkami w różnym wieku i tak jak one szybko uczy się zdobywać jedzenie, którego ciągle brakuje, i walczyć o ścierkę i szczotkę, niezbędne do wykonania prac porządkowych wyznaczonych przez opiekunki. Na krnąbrne i nieposłuszne sieroty spadają kary: dodatkowe obowiązki albo razy linijką lub drewnianym róż...

Ta książka nie zasłużyła na swój los. Przypuszczalnie tylko dlatego, że po uznaniu jej przez władze PRL-u za doskonałe narzędzie walki propagandowej, została wpisana na listę lektur rekomendowanych, po '89 roku, już w wolnej Polsce, przez 20 lat nie doczekała się ani jednego wznowienia. Dopiero w roku 2009 wydawnictwo Ha!art, znane z odważnych decyzji wydawniczych, podjęło to ryzyko. Czym „Drewniany różaniec” zasłużył sobie na kontrowersyjną opinię powieści antyklerykalnej? Najkrótsza odpowie...

Wznowienie książki, którą polski czytelnik mógł poznać już ponad pół wieku temu, musi zaintrygować. Jaki bowiem wymiar dzisiaj może mieć autobiograficzna opowieść o traumatycznych przeżyciach Natalii Rolleczek z okresu, kiedy przebywała w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne? Czy warto zwracać uwagę na fakt, że w latach pięćdziesiątych minionego wieku opowieść bardzo przecież osobista uznawana była za doskonałe narzędzie walki komunistów z Kościołem katolickim? Czy „Drewniany różaniec” n...

Życiowa, pouczająca książka - podobała mi się. Zachęcam do jej przeczytania. Jest tutaj mowa o zakonnicach w pewnym sensie znęcających się nad sierotami z sierocińca. Zarówno "Drewniany różaniec", jak i "Oblubienice" (część druga) przyciągają uwagę czytelnika. Jedno mnie jednak zawsze zastanawiało... czy ta historia jest oparta na autentycznych wydarzeniach!?

Urodziłam się... to nie ulega wątpliwości. Że w Zakopanem - tego można mi tylko pozazdrościć. Na dachu rodzinnego domu na Starej Polanie rósł mały świerk, na strychu były gniazda os; wiatr i mrok, i błyszczące poranki opowiadały historie wspanialsze od wszystkiego, co udało mi się potem przeczytać.

W szkole doprowadzałam nauczycielkę do rozpaczy pisując powieści w zeszycie matematycznym...

Teraz pisuję je na maszynie. Niektóre z nich ukazują się nawet drukiem. Moi synowie: Hubert i Kuba odnoszą się do nich sceptycznie. Czytelnicy są łaskawsi. Chwalą je, że są "takie życiowe". Jedna z pań powiedziała, że moja pierwsza książka, "Drewniany różaniec", jest bardzo milutka. Była to najbardziej wstrząsająca pochwała, jaką usłyszałam kiedykolwiek.

[Iskry, 1975]