Ta książka nie zasłużyła na swój los. Przypuszczalnie tylko dlatego, że po uznaniu jej przez władze PRL-u za doskonałe narzędzie walki propagandowej, została wpisana na listę lektur rekomendowanych, po '89 roku, już w wolnej Polsce, przez 20 lat nie doczekała się ani jednego wznowienia. Dopiero w roku 2009 wydawnictwo Ha!art, znane z odważnych decyzji wydawniczych, podjęło to ryzyko.

Czym „Drewniany różaniec” zasłużył sobie na kontrowersyjną opinię powieści antyklerykalnej? Najkrótsza odpowiedź brzmi: tym, że to polskie „Siostry Magdalenki”. Jednak uznanie „Drewnianego różańca” za powieść antykościelną jest sporym uproszczeniem. Z jednej strony mamy bowiem autobiograficzną opowieść dziewczyny, która, na skutek ciężkiej sytuacji życiowej rodziców, zostaje oddana pod opiekę siostrom felicjankom prowadzącym w Zakopanem sierociniec. Warunki panujące w zakładzie są bardzo ciężkie, uwłaczające człowieczeństwu. Wszechobecny chłód – zarówno ten fizyczny, jak i emocjonalny – głód, przesadna dyscyplina, atmosfera wzajemnego szpiegostwa i nieufności, wycieńczenie fizyczne na skutek obowiązkowej, nadmiernej, często bezsensownej pracy, przemoc fizyczna i seksualna, sadyzm, samotność, uczuciowa deprywacja i obezwładniająca niesprawiedliwość. Z drugiej jednak strony „Drewniany różaniec” to powieść o jasnej stronie ludzkiej natury, o dojrzewaniu i zgłębianiu siebie, o różnicach między sacrum i profanum, o odnajdywaniu prawdy i dobra nawet w świecie, w którym Dekalog jest powszechnie lekceważony. Kolejne strony odsłonią przed nami tajemnice przyjaźni, rozterki pierwszych miłości, dylematy dojrzewania w ekstremalnie trudnych warunkach. Jeżeli dołożymy do tego ciekawie nakreślone, nieprzegadane tło w postaci opisu Zakopanego, a także problemów społecznych Polski w latach 30. XX wieku - otrzymamy naprawdę pasjonującą lekturę na kilka zimowych wieczorów.