Komentarze użytkownika varda

Zgadzam się z tą recezją. Dodam tylko, że mnie szczególnie nie podobała się forma tego dzieła - fabuła jest niejednolita, a style nierówne. Poza tym historia tam opowiedziana jest po prostu nudna. Według mnie, nie wystarczy jedynie pisać o poważnych i skomplikowanych sprawach - trzeba je jeszcze umieć ubrać w odpowiednie słowa.

Ja również nie odebrałam "Stukostrachów" ani żadnego z elementów tam zawartych jako poddanych parodii. To jest, tak jak piszesz, po prostu horror (a nie s-f) - z całą tą typową dla Kinga konwencją i klimatem burzliwych lat 80-tych. A jeśli chodzi o to cytowanie Kinga z Kinga, to mam wrażenie, iż nasz autor zaczyna scalać swoje dzieła w jedno - w cyklu "Mroczna Wieża".

Zgadzam się w całej rozciągłości z tą recenzją. Dodam jeszcze, że grafomańskość dialogów wywoływała we mnie uczucie totalnego zażenowania. I taki bełkot porównuje się do twórczości Umberto Eco! Nic tylko się załamać...

Zgadzam się, że "Bastion" jest rozwleczony i nudny. Lubię długie książki i lubię Kinga, ale nawet mnie, wielbicielki Rushdie'go i Irvinga, ciężko było przez to przebrnąć. Film Micka Garrisa z 1994 r. (nota bene scenariusz napisał King) to jeden z tych zadziwiających i rzadkich przypadków, kiedy adaptacja filmowa jest lepsza niż książka. Drugim takim przypadkiem jest, według mnie, film "To!".

Mam podobne odczucia po przeczytaniu "Bezsenności" - to bardzo interesująca książka. Co do wątku Karmazynowego Króla - oczywiście chodzi o cykl "Mroczna Wieża", tam wszystko (?) się wyjaśnia. Zauważyłam, że King coraz częściej wraca do motywu Promieni i Wieży w książkach nie związanych bezpośrednio z tym cyklem (vide "Czarny Dom" czy "Serca Atlantydów").

Tak, ta książka ma klimat, trochę jakby z C.S. Lewisa, więcej z S. Lawheada (cykl "Pieśń Albionu"), narracja trochę przypomina Lovecraftowską. Jednak co do fabuły - niestety, jest mocno fragmentaryczna. Można to uznać za zjawisko pozytywne, ja jednak wolałabym, żeby pewne wątki zostały wyjaśnione - np. kto tak naprawdę stworzył drugą Guiwenneth: Steven, Christian czy ich tatuś? Poza tymi drobnymi niedociągnięciami pomysł stwarzania mitotworów ogr...

Podpisuję się pod tą recenzją. Dodam tylko, że według mnie "Czas życia, czas śmierci" dobrze jest czytać w kontekście innej wspaniałej książki Remarque'a - "Na Zachodzie bez zmian". I w jednej, i w drugiej książc, widać okropieństwa wojny, ale - co chyba ważniejsze - także przemianę zachodzącą w samym autorze.

Dodam tylko, że to powieść bardzo przygnębiająca, i nie polecam jej ludziom, którzy mają "doła", bo może się on znacznie pogłębić.