Książka: Dzienniki gwiazdowe [2001]

Książka rzeczywiście jest wybitna. Zadowoli ona miłośników tego trendu w twórczości Lema, w którym dominuje poruszanie ważkich problemów, jak też tych czytelników, którzy wolą wartką akcję, przyprószoną specyficznym humorem. Poszczególne opowiadania są wręcz fantastyczne. Z jednej strony bawią i zaskakują ciekawą, zdumiewająco rozwijającą się fabułą, z drugiej jednak strony eksponowane, świetnie zauważalne problemy mogą poruszyć każdego. Moim zdaniem, jeśli nie jest to najlepsza książka Stanisła...

„Dzienniki gwiazdowe” są bardzo przyjemną lekturą poruszającą wszelkiej maści problemy i zagadnienia, niektóre mniej, inne bardziej poważne i aktualne. Część odebrałem jako satyrę na socjalizm, ogólnie pojętą biurokrację i totalitaryzm; część stanowią rozważania na tematy bardziej filozoficzne, a mniej państwowo-polityczne. Najbardziej podobało mi się opowiadanie o planecie z bardzo zaawansowaną genetyką i technologią, gdzie Ion spotyka roboty będące mnichami/kapłanami. Wyznawana przez nich reli...

Zdecydowanie najbardziej mi odpowiadający "nurt" w twórczości Lema. Z jednej strony bawi, a z drugiej podejmuje szereg tematów właściwych niemalże dla traktatów filozoficznych. Z miejsca "Dzienniki gwiazdowe" trafiają na moją listę ulubionych książek. Ba, uważam je, podobnie jak "Cyberiadę", za książkę graniczącą z genialnością. W poznawaniu Lema jestem w zasadzie nowicjuszem, ale zdecydowanie bardziej odpowiadają mi przygody Tichego, Pirxa czy Klapaucjusza i Trurla, niż rozwiązywanie zagadek...

Poniższy tekst powstał na podstawie bibliografii opracowanej przez Lecha Kellera i dostępnej na oficjalnej stronie internetowej Stanisława Lema. --- "Dzienniki gwiazdowe" to zbiór opowiadań ze wspólnym bohaterem - Ijonem Tichym. Pierwsze opowiadania powstały w 1954 roku, ostatnie w 1999. Opowiadania te można podzielić na dwie grupy: podróże, których akcja rozgrywa się w kosmosie lub na innej planecie, oraz opowiadania dziejące się na Ziemi (wspomnienia Ijona Tichego). Razem powstało 15 numer...

"Dzienniki gwiazdowe" to zbiór opowiadań, których głównym bohaterem jest poszukiwacz przygód, naukowiec i astronauta Ijon Tichy. Przemierzając kosmos spotyka różne cywilizacje, poznaje ich często dziwaczne obyczaje, nierzadko pakując się w poważne tarapaty. W moim odczuciu książka ta to kontynuacja "Przygód pilota Pirxa", ale na dużo wyższym poziomie. Lem porusza wiele trudnych problemów, które już istnieją lub mogą zaistnieć w przyszłości. Szczególnie polecam opowiadania z cyklu "Ze wspomni...

Czy da się recenzować klasykę i dzieła wybitne, unikając banałów i sloganów? Bo dla mnie do dzieł wybitnych należą niemal wszystkie książki Lema, włączając "Dzienniki gwiazdowe". Nie wiem, czy uda mi się napisać coś oryginalnego, ale przynajmniej wyrażę publicznie mój zachwyt dla kunsztu Mistrza i może przy okazji uda mi się zachęcić do klasyki sf parę osób, które do tej pory Lema omijały szerokim łukiem. W "Dziennikach..." jest wszystko, za co ceni się Lema: humor, świetne pomysły, refleksj...

- Przedmowa
- Wstęp


Z Dzienników gwiazdowych Ijona Tichego

- Podróż siódma
- Podróż ósma
- Podróż jedenasta
- Podróż dwunasta
- Podróż trzynasta
- Podróż czternasta
- Podróż osiemnasta
- Podróż dwudziesta
- Podróż dwudziesta pierwsza
- Podróż dwudziesta druga
- Podróż dwudziesta trzecia
- Podróż dwudziesta czwarta
- Podróż dwudziesta piąta
- Podróż dwudziesta ósma


Ze wspomnień Ijona Tichego

- I
- II
- III
- IV
- V (Tragedia pralnicza)
- Zakład doktora Vliperdiusa
- Doktor Diagoras
- Ratujmy kosmos (List otwarty Ijona Tichego)
- Profesor A. Dońda
- Pożytek ze smoka

[Wydawnictwo Literackie, 2001]

Książkę oceniłem tylko na 3. Budzi we mnie mieszane uczucia, bo z jednej strony ma ciekawą fabułę i mogłaby być wciągająca, ale z drugiej - jest napisana fatalnym stylem. Minusów tej pozycji znalazłem więcej: 1. Wspomniany styl. 2. Książka jest mocno niedzisiejsza (czas robi swoje, choć w przypadku "Diuny" tego się nie odczuwało w takim stopniu jak u Lema). 3. W długich fragmentach Lem silił się na napisanie czegoś z przesłaniem, czegoś wyjaśniającego historię w danym opowiadaniu czy danie...

Ponieważ nikt moralny nie ma prawa stowarzyszać się z mordercami, niedopuszczalna jest też kolaboracja z łajdaczką Naturą. Tymczasem pogrzeb to kolaboracja przez grę w chowanego. Idzie o to, by ofiarę gdzieś ukryć, jak to czynią zwykle wspólnicy zbrodni; na grobowych kamieniach wypisuje się różne nieważne rzeczy, oprócz jednej istotnej: gdyby bowiem ludzie śmieli spojrzeć prawdzie w oczy, to ryliby tam parę co silniejszych przekleństw pod adresem Przyrody, boż to ona tak nas wykierowała. Tymczas...

Trudno mi ocenić, czy to najlepsza książka Lema, a nawet, czy moja ulubiona. Ale na pewno najczęściej do niej wracałem i najbardziej się przy niej ubawiłem. Polecam!