W powieści "Miłość niech odpocznie trochę" z 2017 roku, nagrodzonej rok później najważniejszą słoweńską nagrodą literacką Kresnik, wybitny słoweński prozaik i dramatopisarz Drago Jančar powraca do rodzinnego Mariboru i czasów drugiej wojny światowej. W scenerii okupowanej przez Niemców stolicy Styrii, okolicznych lasów, w których działają partyzanci, niemieckiego obozu koncentracyjnego, a w końcu przejmowania władzy przez komunistów kreśli losy trojga głównych bohaterów - studentki medycyny Sonji, młodego geodety Valentina (który wstępuje do partyzantki, a po wojnie tworzy nową rzeczywistość) i Ludwiga (miejscowego Niemca, oficera SS).
Jančar stawia w powieści trudne pytania o ludzkie postawy w ekstremalnych czasach i okolicznościach, lecz nie udziela na nie łatwych odpowiedzi ani nie rozwiązuje egzystencjalnych dylematów, bo w żadnej wojnie nie ma prawdziwych zwycięzców, a wszyscy, którzy ją przeżyli, są naznaczeni traumami, mają złamane serca i dusze, utracili swoją godność. I, jak w jednym z wierszy mówi angielski poeta, nawet miłość musi odpocząć.
Drago Jančar (ur. 1948) należy do najwybitniejszych współczesnych pisarzy słoweńskich, a jego utwory od lat są tłumaczone na kilkanaście języków.
Od debiutu w 1971 r. stale obecny na słoweńskiej scenie literackiej i kulturalnej, autor licznych powieści, m.in.: "Galernik" (1978, wyd. pol. 1988), "Severni sij" (1984, "Zorza polarna"), "Drwiące żądze" (1993, wyd. pol. 1997), "Zvenenje v glavi" (1998, "Dzwonienie w głowie"), "Katarina, paw i jezuita" (2000, wyd. pol. 2010), "Drevo brez imena" (2008, "Drzewo bez nazwy"), "Widziałem ją tej nocy" (2010, wyd. pol. 2014), "Ob nastanku sveta" (2022, "Przy powstaniu świata"), tomów opowiadań (pol. wybór "Spojrzenie anioła" 2002), kilkunastu zbiorów esejów (pol. wybory "Terra incognita" 1993 i "Eseje" 1999), a także sztuk teatralnych, m.in. "Disident Arnož in njegovi" (1982, "Dysydent Arnož i jego ludzie"), "Veliki briljantni valček" (1985, "Grande valse brillante").
Laureat wielu nagród słoweńskich, w tym Nagrody im. France Prešerna za całokształt twórczości (1993) i czterokrotnie nagrody Kresnik za najlepszą powieść roku oraz European Short Story Award (1994, Arnsberg), Nagrody im. Herdera (2003, Wiedeń), Nagrody J. Ameryégo (2007, Frankfurt) za eseistykę, Premio Hemingway (2009, Lignano), Premio per la cultura mediterranea (2009, Cosenza) i Austriackiej Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury europejskiej (2020).
Przekłady jego powieści dwa razy znalazły się w finale Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus (2011 i 2015), a krótsze teksty były często prezentowane na łamach polskiej prasy codziennej i literackiej.
Joanna Pomorska (ur. 1953), absolwentka jugoslawistyki Uniwersytetu Warszawskiego, długoletnia redaktorka w Redakcji Encyklopedii Wydawnictwa Naukowego PWN, a następnie w Slawistycznym Ośrodku Wydawniczym przy Instytucie Slawistyki PAN.
Tłumaczy głównie z języka słoweńskiego prozę, dramat i eseistykę, czasem także teksty naukowe z zakresu historii i historii sztuki. Jest autorką wielu przekładów twórczości Draga Jančara (powieści, opowiadań, esejów i publicystyki), a także Branka Hofmana, Janiego Virka i Gorana Vojnovicia, w tym nagrodzonej w 2020 r. Literacką Nagrodą Europy Środkowej Angelus powieści "Moja Jugosławia", monografii "Tito" Jožego Pirjevca (z Joanną Sławińską), dwóch książek słoweńskiego antropologa Božidara Jezernika, tekstów Petra Krečiča o twórczości architekta Jožego Plečnika, a także dramatów Primoža Kozaka, Dušana Jovanoviča, Matjaža Zupančiča i Simony Semenič. Eseje autorów słoweńskich w jej tłumaczeniu znalazły się w kilku publikacjach zbiorowych. Od lat osiemdziesiątych publikuje też przekłady utworów słoweńskich w czasopismach literackich i społeczno-kulturalnych.
Jest laureatką Nagrody ZAiKS-u dla tłumaczy oraz przyznawanej w Słowenii Nagrody im. Tonego Pretnara (wraz z tytułem Ambasador Słoweńskiej Literatury i Języka).
[Wydawnictwo Akademickie Sedno, 2022]