Książka: Diabeł na wieży

Domenic Jordan to prawdziwy człowiek oświecenia. Choć wierzy mocno w logikę, nauki przyrodnicze i prawa natury, musi jednak liczyć się ze wszystkim tym, co wykracza poza granice naszego umysłu - ilu badaczy będzie w swoich notesach szkicować wyniki sekcji wilkołaka? Ilu będzie gotowych stanąć oko w oko z samym diabłem, lub, co gorsza, z kwiatem arystokracji i książętami Kościoła?

Czytając "Diabła na wieży" wiemy, że w osobie Jordana mamy w tym niezwykłym świecie "swojego człowieka" - kogoś, kto tak jak my próbuje zrozumieć rządzące nim mechanizmy i prawa, kto używa rozumu na równi z pistoletem, szpadą i wodą święconą...

Wolimy przecież wierzyć, że zło nie drzemie w nas samych i że z natury jesteśmy dobrzy, prawda?


[Wydawnictwo Fabryka Słów, 2005]

To była bardzo trudna decyzja, panie Jordan. Nie sądziłam, że będę zmuszona zwrócić się do kogoś o pomoc. To trochę... osobiste. Rozumiesz pan, prawda? – Chwila oczekiwania na odpowiedź. – Potem jednak pojęłam, że nie poradzę sobie, że to nie jest problem na głowę słabej kobiety. – Lekki ruch wachlarzem, trzepotanie rzęsami. – Liczę na pana dyskrecję. Oczywiście ja miałam jak najlepsze intencje, ale ludzie są tacy okropni, tylko by plotkowali. I tak już opowiadają o mnie różne kłamstwa. Niektórz...

To rzeczywiście bardzo dobra książka i więcej takich - bardzo bym chciał obejrzeć film na podstawie tych opowiadań, bo aż się proszą o ekranizację (to na wypadek, gdyby jakiś reżyser tu zajrzał). Smoków ani wiwern nie ma, więc może nie byłoby takiej hecy jak z "Wiedźminem". Przyczepiłbym się do braku zróżnicowania języka postaci, które wszystkie mówią "narratorem" i w rezultacie czuć chwilami posmak monotonii, ale się nie przyczepię :). Też bym się mógł do braku tła przyczepić, ale tego równi...