Książka: Wilki

To była największa przygoda mojego życia! Chciałbym, żeby się powtórzyła.


"Nagle coś wielkiego i szarego wystrzeliło, zawróciło, rozpędziło się i ani się obejrzałem, jak wilczysko skoczyło i ogromnymi łapami trzepnęło mnie w klatkę piersiową. Cios był potężny. Zachwiałem się na nogach i tylko cudem nie runąłem na ziemię. Nie był to koniec wystawiania mnie na próbę. Nie zdążyłem jeszcze wyjść z szoku po uderzeniu, gdy wilk stanął przy moim boku i poczułem na dłoni jego wielkie ostre zębiska. Trzymał ją spokojnie, ale bardzo stanowczo. Trzymał i patrzył mi w oczy swoimi brązowymi ślepiami, jakby chciał zapytać: »I co teraz, koleżko?«".

Fragment książki


Wiem, że wśród moich czytelników jest wielu ludzi młodych, przez co niezwykle wrażliwych. Muszę was ostrzec. Gdyby ta książka była tylko o wilkach, nie zawracałbym wam głowy, bo przecież wiecie, że przyroda potrafi być brutalna. Ta książka jest jednak również o tym, jak okropne rzeczy ludzie robili i robią wilkom, jednym z najbardziej prześladowanych dużych ssaków. Dlatego poproście rodziców, żeby tę książkę przejrzeli, zanim weźmiecie ją do ręki, albo przeczytali ją razem z wami.

Adam Wajrak


Adam Wajrak, ulubiony dziennikarz przyrodnik Polaków, mieszkaniec Puszczy Białowieskiej, w swojej najnowszej książce opowiada o latach tropienia wilków i przyjaźni z tymi najbardziej fascynującymi drapieżnikami Europy.

[Agora SA, 2015]

Na ostatni spacer poszliśmy jesienią 1994 roku. Kazan był już wtedy wielki i coraz częściej zdarzało mu się warczeć na starych znajomych. Dlatego na wycieczkę oprócz torby pełnej pysznych gnatów, za pomocą których mieliśmy zamiar razem z Karolem go ułagodzić, wzięliśmy też rower. W Kazanie kipiała zazwyczaj nieokiełznana dzika energia. Nie bał się niczego, co pojawiało się na jego drodze. Rower był jedynym przedmiotem, a raczej jedyną istotą, której Kazan się bał. Piszę "istotą", bo na widok poj...