Książka: Szum

Każdy chyba miał okazję spotkać osobę-która-wie-lepiej. Jeśli nie, to miał szczęście, bo takich osób wcale nie jest mało. One zawsze wiedzą, co należy wiedzieć, co robić; potrafią ocenić, co ma wartość, a co jest zwykłym śmieciem. Ba! One nawet lepiej niż my sami wiedzą, co myślimy i czujemy. Bezskutecznie próbowalibyśmy je przekonać, że się mylą, że jest inaczej. Co więcej, takie osoby zazwyczaj skupiają wokół siebie grono chętnych potakiwaczy, którzy niemal z ust im spijają każde słowo – i raz...

Moje drugie spotkanie z Magdaleną Tulli wygląda dużo lepiej, niż pierwsze zetknięcie z jej książkami kilka lat temu. „Szum” kusił mnie, uwodził zachwytem krytyków literackich, więc nie było innego wyjścia, jak tylko przeczytać tę powieść. Muszę przyznać, że na początku mnie zachwyciła, spodobał mi się styl – taki leniwie płynący. Jednak w trakcie czytania kilka razy mnie uśpił. Autorka ma na pewno nieprzeciętny talent i bardzo dobry warsztat, jednak jest coś w jej książkach, co mnie porywa tylko...

Recenzuje: Iwona Banach Odnośnie do „Szumu” Magdaleny Tulli, której oczywiście nikomu przedstawiać nie trzeba, miałam pewne obawy, jak odbiorę tę powieść po „Włoskich szpilkach” i czy z powodu podobnej tematyki nie znudzi mnie albo nie zniechęci pewną oczywistością odniesień. Na szczęście moje obawy okazały się całkowicie bezpodstawne. Czytałam ostatnio dość dużo o syndromie „drugiego pokolenia” i choć termin nie ma jeszcze chyba definicji ściśle prawnej, to jednak pojawia się dość ...

Bohaterką tej książki jest dziewczynka. W jej życiu nic takiego się nie dzieje. Nikt jej nie umiera, nikt jej nie maltretuje, nikt nie zakrada się nocą do jej pokoju. A jednak coś jest z nią nie tak. Coś bardzo nie tak. Ale jej nie musiało się nic przydarzać. Wystarczy, że przydarzyło się jej matce: „Śmiertelnej rany można się wyprzeć, lecz wtedy będzie nosił ją ktoś inny”* – pisze autorka, w jednym ze swoich zdań, trafiających w samo sedno. Magdalena Tulli świetnie oddaje klimat emocjonalny...

Najnowsza powieść jednej z najwybitniejszych polskich pisarek. Naznaczona emocjonalną intensywnością historia kobiety próbującej przełamać towarzyszące jej od zawsze poczucie wyobcowania i poszukującej porozumienia z matką, z którą zawsze łączyły ją trudne relacje.

To najodważniejsza, najbardziej osobista książka Magdaleny Tulli. Autorka odkrywa w niej uniwersalną prawdę o kondycji ludzkiej, w którą wpisany jest pierwiastek obcości, niedostosowania, a także dojmująca potrzeba wzajemnego zrozumienia i wybaczenia.

[Znak, 2014]