Książka: (Nie)boszczyk mąż

"(Nie)boszczyk mąż" to książka pełna ciepłego humoru. Oto porządna, szanowana żona znanego biznesmana pada ofiarą własnych podejrzeń i urojeń. W cudowny sposób knuje coraz to nowe spiski przeciw mężowi. A wszystko po to, by po jego szybkiej i bezbolesnej śmierci - zgarnąć całą fortunę. Bo przecież po rozwodzie nastąpi podział majątku, a po pogrzebie - wszystko przypadnie jej. Być może nie jest to książka, przy której pada się ze śmiechu, ale mimo to - warto po nią sięgnąć. Ja przynajmnie...

Generalnie lubię Chmielewską. Jak nikt inny potrafi poprawiać humor, przegania chandry przeróżne precz. Po "(Nie)boszczyka męża" sięgnęłam kierując się właśnie sentymentem i jakością pisarstwa z poprzednich książek tej autorki. Srodze się zawiodłam. Przyglądamy się życiu pary małżeńskiej. Ona to typowa gospodyni domowa, niezrealizowana na innym polu, mocna przygruba. On - uciekający z domu biznesmen, choleryczny i bardzo surowy dla otoczenia. Do tego dochodzi jeszcze gospodyni i młoda kobieta...

Nie umiem pisać recenzji, a jednak się skuszę. Tylko z tego powodu, że książka Chmielewskiej jest najlepszą, jaką do tej pory czytałam. Mam tylko jedno "ale" - w prawdziwym życiu nie chudnie się tak szybko ;-). Pozdrawiam wszystkich i naprawdę polecam.

Małżeństwo Malwiny i Karola przeżywa kryzys, a szybka i bezbolesna śmierć męża biznesmena wydaje się niepracującej żonie, znakomitej kucharce obdarzonej wyjątkową pomysłowością, najlepszym sposobem na zakończenie nieudanego związku.

Trzeba jednak tak przygotować zbrodnię, by znaleźć się poza wszelkimi podejrzeniami…


„Królowa polskiego kryminału” to unikatowa seria obejmująca 50 najlepszych i najchętniej czytanych książek Joanny Chmielewskiej. Miłośnicy dowcipnie napisanych powieści sensacyjnych będą mogli stworzyć jedyną w swoim rodzaju kolekcję. Te wyjątkowe publikacje ukażą się w niezwykłej szacie graficznej – wszystkie okładki projektuje Andrzej Pągowski.

[Wydawnictwo Olesiejuk, 2015]

Jedna z ukochanych przeze mnie książek tej autorki. Niby z przymrużeniem oka, ale daje do myślenia. Zamiast męża zabijać, można się nad nim... zastanowić. Nad sobą również. I wyciągnąć wnioski. Co prawda główna bohaterka książki (żona) za wiele nie myślała, ale to taka literacka przypadłość postaci pierwszoplanowych. Gdyby były za mądre, nie bawiłyby czytelnika.

Sama jestem lekko puszysta, więc łatwo mogłam sobie wyobrazić, co przeżywa jedna z bohaterek, choć pozadrościć jej tak wysokiego mniemania o sobie. Natomiast to, co kluje się w jej głowie...! Autorka ma ogromną wyobraźnię - to nie jest proste, stworzyć taką postać i żeby jeszcze nas rozśmieszała, a nie okazała się żałosna. Bardzo dobra lektura na deszczowy wieczór. Rozjaśni nasze oblicze.