Książka: W ciemności: Prawdziwa historia Leonii

[Uwaga - tekst zawiera streszczenie książki (przyp. red.)] Książka opowiada o 15-letniej Leonii, która podczas wypadku samochodowego traci wzrok. Gdy budzi się po 3-tygodniowej śpiączce, ma na oczach opaskę. Na początku niczego nie podejrzewa, lecz po jakimś czasie uświadamia sobie, że już nigdy nie będzie mogła widzieć otaczającego ją świata. Dziewczyna się załamuje, do nikogo się nie odzywa, lecz w duszy chce, żeby ktoś przy niej był - z wyjątkiem Frederika, chłopca, w którym się bardzo z...

Jak trudno wyobrazić sobie, co by było, gdyby wokół zapadła ciemność. Czytając książkę, możemy doświadczyć tego uczucia. Napisana z taką precyzją, że możemy poczuć się tak, jak bohaterka powieści. Leonia jest szczęśliwą nastolatką, przeżywa pierwszą miłość, żyje zwyczajnie z dnia na dzień. Ma mnóstwo planów, ambicji... Jeden moment zaważy na całym jej życiu. W ułamku sekundy traci wzrok. O tym co się stało, dowiaduje się dużo później, po przebudzeniu w szpitalu. Dowiaduje się, że reszcie nic ...

Książka jest niesamowita. Świat bohaterki pewnego naprawdę pięknego dnia zupełnie się zmienia, wskutek wypadku samochodowego traci ona wzrok. Jej piękne oczy zamykają się już bez szans na to, że kiedyś się otworzą. Dziewczyna jest załamana i przekonana, że jej życie się skończyło, odsuwa się od przyjaciół i rodziny, długie tygodnie spędza w szpitalu... Z czasem zaczyna przyzwyczajać się i godzić ze swoją ślepotą, zaczyna rozumieć brata swojego przyjaciela, wracać do przyjaciół i zbliżać się do r...

Jana Frey napisała kolejną znakomitą powieść. Nie wiem tylko, dlaczego ktoś określił jej rodzaj jako "dziecięcy". Jak dla mnie, zawiera ona głębokie wiadomości dotyczące psychologii osoby niewidomej i nie nazwałabym jej książką dla dzieci. Leonia jest nastolatką, która jest zakochana, cieszy się życiem i nagle w wypadku samochodowym traci wzrok. Jej życie całkiem się zmienia i musi przezwyciężyć wiele lęków, aby funkcjonować. Janę Frey cenię za każdą jej powieść i mogę sobie dać rękę uciąć, ...

Książkę przeczytałam błyskawicznie. Jak każda ksiązka Jany Frey, zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie. Leonia, dziewczyna, która straciła wzrok i jej życie legło w gruzach. Długo nie mogła otrząsnać się po tragedii, dzięki pomocy i cierpliwości najbliższych udało jej się zaakcetpować swoje kalectwo. Historia spowodowała, że miałam wrażenie, iż znajduję się w centrum wydarzeń...

W ciemności... podeszłam do tej książki bardzo emocjonalnie, bo mnie samej wciąż pogarsza się wzrok. I okazało się, że przepłakałam jakieś dwie trzecie. Bardzo mi się spodobała, jak zresztą inne tej samej autorki, na które trafiłam już później. Jak dla mnie to chyba zbyt uczuciowa książka, patrząc na niektóre zdania od razu chciało mi się płakać - no cóż, chyba jednak zbyt emocjonalnie podeszłam do Leonii... Polecam tę książkę, była dla mnie jedną z tych, o których później ciężko zapomnieć.

Leonia ma piętnaście lat i oczy jak szmaragdy, które oczarowały Frederika. Pewnego dnia ta piękna dziewczyna ulega ciężkiemu wypadkowi, po którym budzi się w świecie ciemności. Traci wzrok. Jej powrót do normalnego życia jest bardzo bolesny i trudny, ale wspierają ją w tym rodzina i przyjaciele.

[Ossolineum, 2002]

Po przeczytaniu tej książki zorientowałam się, jak bardzo nie doceniam tego co widzę, że jestem zdolna zobaczyć uśmiech moich rodziców, zieloną trawę i barwnego motyla... Jeszcze ciężej jest Leonii, ponieważ wie, co utraciła, wie, jak piękne jest życie, gdy się na nie patrzy. Książkę czytałam w nocy, gdy skończyłam czytać, zgasiłam lampkę, wystraszyłam się, że moje oczy zalane łzami też kiedyś stracę. Cudna.

Książka o losoch Leonii pozwoliła mi innaczej spojrzeć na świat. Pozwala docenić to, co mamy, a w każdej chwili możemy stracić. Warto pomyśleć o tym, co by było, gdyby... Na pewno nie byłoby nam łatwo. Leonia jednak przezwycięża strach i uczy się żyć dalej (a nie jest to na pewno łatwe). Bohaterkę książki podziwiam za odwagę i przezwyciężenie lęków związanych z utratą wzroku i świadomością, że nigdy nie ujrzy świata własnymi oczami. Gratulacje również dla autorki - książka znakomicie przedstawia...

Aż grzechem byłoby nic nie napisać. Naprawdę wspaniała, wzruszająca historia. W niektórych momentach po policzkach ciekły mi łzy. Podczas czytania zastanawiałam się, czy gdyby na mnie spadł taki cios, potrafiłabym się otrząsnąć i żyć dalej? Doszłam do wniosku, że zachowywałabym się podobnie jak Leonia. Cieszę się, że wszystko dobrze się skończyło i Leonia odnalazła sens życia.