Istnieją niezliczone kryteria podziału ludzi – tak obiektywne, jak wiek czy płeć, nieco mniej obiektywne jak wykształcenie, jeszcze mniej obiektywne jak tzw inteligencja i całkiem subiektywne jak to, czy dana osobę po prostu po ludzku lubię czy nie.

Zaobserwowałam jakis czas temu, że dzielę ludzi według tego, o czym z nimi rozmawiam.

Są ludzie, z którymi rozmawaim o niczym, tzn rozmowy zawsze toczą się wokół tych samych tematów, z których tak naprawdę nic nie wynika – wredny szef, złośliwy kolega, upierdliwy współlokator, nowy ciuch z przeceny, ilość alkoholu wypita na ostatniej imprezie. Koniec tematów. Może to również specyfika emigracji. Czasem takie rozmowy są potrzebne – można się zrelaksować, nie trzeba mysleć, wysilać się – kobieta też czasem potrzebuje pochwalić się nowym ciuchem z przeceny. Po takiej rozmowie człowiek czuje się zrelaksowany jak po odcinku mało ambitnego serialu, który już w pierwszych minutach wiadomo, jak się zakończy... i równie ogłupiony...

I są ludzie innego rodzaju – niestety trudniej ich spotkać. Są to ludzie, z którymi rozmawiam o czymś. Ilość tematów poruszanych z nimi nie da się zamknąć w jednej czytatce. Po takiej rozmowie człowiek czuje się jak po dobrej książce lub fascynującym wykładzie – myśli, analizuje, wraca do poruszonych kwestii i dylematów. Taka rozmowa zmusza do wysilenia szarych komórek, odpowiadania ciętymi ripostami lub używania logicznych argumentów; czasem jedno zdanie poruszy uczucia ukryte tak głęboko na dnie duszy, że człowiek nawet nie wie, że tam się przyczaiły; czasem jedno pytanie wstrząśnie poglądami, które wydawały się tak ugruntowane, że trzęsienie ziemi by ich nie ruszyło.

Nie chcę tu nikogo oceniać ani tym bardziej krytykować – po prostu tak jak lubię kawę z mlekiem bardziej od czarnej, choć gdy mleka brak, to i czarną wypiję, tak wolę, nie, nie „wolę” - uwielbiam rozmawiać z ludźmi tego drugiego rodzaju, choć nie znaczy to, że z tymi pierwszymi w ogóle nie zamienię słowa...