Wampiry to istoty od wieków zamieszkujące karty licznych powieści grozy. Przeciętnemu człowiekowi kojarzą się głównie z nocą, długimi kłami i nieśmiertelnością, niekiedy przerywaną przez odważnych bohaterów z kieszeniami pełnymi czosnku. Taki mit krwiopijcy, stworzony przez Brama Stokera, autora słynnego „Draculi”, zakorzenił się w kulturze na wiele lat. Odmieniono go dopiero w 1976 roku, gdy do księgarni trafił „Wywiad z wampirem” Anne Rice.

W średniowieczu sztandarowym celem każdego alchemika było stworzenie kamienia filozoficznego. Po co? Aby zaspokoić dwa pragnienia, które drzemią w ludzkich sercach od zarania dziejów: bogactwa i życia wiecznego. Główny bohater powieści Anne Rice, Louis de Pointe du Lac, oskarżony przez rodzinę o spowodowanie śmierci brata i dręczony wyrzutami sumienia, chciał umrzeć. Wbrew własnej woli dołączył do grona nieśmiertelnych i został zmuszony do żywienia się ludzką krwią. Stanął więc naprzeciw swoich największych lęków, skazany na nieprzemijającą walkę z samym sobą. Louis musiał odnaleźć się w zupełnie nowej rzeczywistości, w której zasady etyczne są sprzeczne z naturą, a za niezwykłą sprawność fizyczną płaci się moralnym kalectwem. Autorka doskonale przedstawiła egzystencjalne rozterki wampira z ludzką duszą. Weszła w psychikę swojego bohatera tak głęboko, że czytelnik czuje litość i współczucie wobec istoty łamiącej wszelkie prawa dyktowane nam przez sumienie.

Tytuł książki doskonale przedstawia niekonwencjonalną formę, w której została napisana. Młody reporter przeprowadza wywiad z Louisem w dwudziestowiecznym Nowym Orleanie. Gdy wampir opowiada swoją historię, narracja utworu zmienia się z trzecioosobowej na pierwszoosobową. Pozwala to czytelnikowi na bezpośrednie poznanie dawnych myśli i uczuć bohatera. Kiedy jednak powracamy do czasów współczesnych, staje się on dla nas istotą tajemniczą i nieodgadnioną.

Anne Rice zadaje w „Wywiadzie” pytania, na które od tysięcy lat szukają odpowiedzi teolodzy i filozofowie. Czym jest zło? Po co żyjemy? Czy istnieje Bóg? Jeśli tak, to czy jakikolwiek czyn może zniszczyć Jego miłość do nas i tym samym odesłać nas w szeregi potępionych? Tego typu wątpliwości sprawiają, że Louis nie potrafi odnaleźć się w swojej nowej roli, są natomiast całkowicie ignorowane przez jego stwórcę, moim zdaniem - najbardziej intrygującą postać w powieści. Wampir Lestat jest wiecznym dwudziestolatkiem, niedostrzegającym świata poza teatrem, muzyką i poezją, uwielbianym przez swoich ludzkich towarzyszy i zabijającym ich bez chwili wahania. Piękny i tajemniczy, troszczący się o swoich podopiecznych, a jednocześnie – bezwzględny morderca, kierujący się w życiu jedynie prawami estetyki. Trudno ocenić postępowanie stwórcy Louisa, który, pomimo całego zła objawiającego się w każdym dokonanym przez niego morderstwie, skrywa w sercu niezwykłą wrażliwość i bolesne doświadczenia.

W „Wywiadzie” niewiele postaci odgrywa istotną rolę, większość z nich nie została nawet nazwana. Jedną z najważniejszych bohaterek powieści jest Claudia, kobieta na wieki uwięziona w ciele dziecka. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Nosiła w sercu tęsknotę za skradzioną dorosłością i w swoim cierpieniu skazana została na osamotnienie.

W książce występują liczne opisy miejsc i przedmiotów. Dzięki nim czytelnik może z łatwością wyobrazić sobie osiemnastowieczne realia i zrozumieć problemy nękające ówczesnych mieszkańców Nowego Orleanu i Europy. Autorka zręcznie wplotła w historię tytułowego wampira codzienne problemy ludzi żyjących w epoce romantyzmu. W powieści doskonale widoczny jest kontrast pomiędzy rozwojem miast, ośrodków kultury i nauki, a brakiem postępu we wsiach. Podczas swojej podróży Louis i Claudia natknęli się w nich na wiele oznak zacofania, które objawiało się głównie zabobonnym lękiem przed zjawiskami nadprzyrodzonymi i nieufnością wobec obcych. Jednocześnie Anne Rice podkreśla zalety ludowej mądrości, niedającej zwieść się modzie i odrzucającej powszechny w tamtych czasach ateizm.

W historii Louisa sąa elementy biografii każdego z nas, bo któż nigdy nie próbował się buntować przeciw ustalonemu porządkowi rzeczy? Autorka zawarła w powieści własne wątpliwości i lęki, ubrała w słowa strach przed zatarciem granicy pomiędzy dobrem a złem. Pokazała również, że nie istnieje nikt, kto byłby ucieleśnieniem tylko jednej z tych wartości. Życie nie jest baśnią, czerń i biel mieszają się w nim tworząc barwy rozmaitych charakterów, które często decydują o ludzkim losie.