"Ironicznie, inteligentne, precyzyjne i eleganckie jak dowód matematyczny".
"The New York Times"


Michel Houellebecq (ur. 1958) jest autorem esejów (m.in. o twórczości H.P. Lovecrafta), czterech tomów wierszy, a przede wszystkim powieści, będących radykalną krytyką współczesnej cywilizacji. Pierwsza z nich, "Extension du domaine de la lutte" ("Poszerzenie pola walki"; 1994), przyniosła autorowi rozgłos i doczekała się ekranizacji. Druga, "Cząstki elementarne" (1998), wywołała intelektualny skandal, dzieląc krytyków francuskich na dwa skrajne obozy. Książka ta, porównywana do dzieł Huxleya i Camusa, uznana została we Francji za najlepszą książkę roku, a w 2002 roku zdobyła prestiżową IMPAC Dublin Literary Award. Kontrowersje wzbudziła również kolejna powieść Houellebecqa, "Platforma" (2001), która ukazała się nakładem W.A.B. w 2004 roku. Michel Houellebecq jest też autorem piosenek i wykonuje własne teksty do muzyki Bernarda Burgalata, łączącej konwencje rockowe z tradycją piosenki francuskiej.


"Literatura francuska ma znów wielkie nazwisko, aferę, debatę..."
"Frankfurter Allgemeine Zeitung"

"I krytycy, i zwolennicy książki Michela Houellebecqa zgadzają się co do jednego: to globalny atak na polityków w średnim wieku, biznesmenów, intelektualistów, ludzi będących aktualnie u władzy. Utwór ten jest dla wielu krytyków »reakcyjny, mizoginistyczny, nihilistyczny i pornograficzny«".
Alan Riding, "The New York Times"

"Kultowa książka antynowoczesności".
"Die Zeit"


Ta książka zrodziła się z gniewu; gniewu na duchową niemoc, metafizyczną pustkę i wszechogarniającą konsumpcję, na łatwiznę liberalizmu i obłudę religii – a nade wszystko na naszą niezdolność do szczęścia. Pisana z perspektywy dalekiej przyszłości historia dwóch braci, biologa molekularnego Michela oraz Bruna, seksoholika na krawędzi obłędu, to szokujący portret społeczeństwa w stanie rozpadu, gdzie pociechę może stanowić jedynie rozpasanie seksualne. Radykalne sądy autora, skrajnie niepoprawne politycznie, lecz przy tym przeraźliwie śmieszne, wymierzone są głównie w "pokolenie '68" i wywodzący się z niego francuski establishment, jednak w gruncie rzeczy dostaje się wszystkim: lewicy, prawicy, białym, czarnym, hipisom, grubasom, narodowi Brazylii, Salmanowi Rushdie, Aldousowi Huxleyowi, a także niemieckim różokrzyżowcom. – Co, nie podoba się? – powiada autor. – No i bardzo dobrze!

[W.A.B., 2005]