Samantha Kingston to pewna siebie, przebojowa siedemnastolatka, otoczona trzema przyjaciółkami na śmierć i życie: Lindsay, Ally i Elodie. Poznajemy ją w chwili, gdy samoczwart wracają autem z suto zakrapianej imprezy. Przed samochodem COŚ/KTOŚ się pojawia, kierująca nim Lindsay zjeżdża z drogi, wpadając na drzewo – i Samantha ginie na miejscu. Jednak nie przestaje istnieć ani nie zjawia się w zaświatach, lecz budzi się w swym łóżku rano tego dnia, w którym ma umrzeć...

Wraz z główną bohaterką rozpoczynamy podróż przez ów dzień – i przebędziemy tę drogę siedmiokrotnie, za każdym razem w innym świetle oglądając wydarzenia oraz relacje między bohaterami. Sammy próbuje przeżyć go na różne sposoby – buntując się, będąc dobrą dla wszystkich, ratując siebie na różne sposoby. Co lubię szczególnie – otrzymujemy na początku obraz niekompletny, pełen zagadek, niewyjaśnionych zależności personalnych, a w toku akcji ów szkielet świata przedstawionego zaczyna się wypełniać, poznajemy liczne tajemnice, zapomniane przez niektórych bohaterów szczegóły, jakieś drobne wspomnienia czy aluzje pozwalające lepiej zrozumieć, dlaczego coś się tak a tak wydarzyło albo dlaczego ktoś wobec kogoś postąpił w dany sposób.

To świetna powieść dla nastolatka (ale i starsi mogą skorzystać): pokazuje, jak dużo z każdego dnia przegapiamy – i co by było, gdybyśmy mogli zwrócić uwagę na wiele szczegółów, które nas otaczają. Uczy prawdziwego korzystania z życia – nie bezkrytycznego hedonizmu, nie ciągłego myślenia o śmierci i jej ewentualnych następstwach. Równocześnie wskazuje jednak na to, jak różne decyzje mogą wpłynąć na wydarzenia wokół nas, jak najlepsze zamiary mogą zaowocować najgorszymi lub przynajmniej nieprzewidzianymi następstwami. Lektura skłonić może do zastanowienia, co po nas zostanie? co będzie zapamiętane? jak byśmy żyli, co robili, gdybyśmy wiedzieli, że nadszedł nasz ostatni dzień? Jest tu mądre ukazanie śmiertelności człowieka, wbrew współczesnemu unikaniu lub ośmieszaniu myśli o niej. Abyście się jednak nie przestraszyli – nie ma moralizowania, trywialnych chwytów, choć pod koniec trzeba być bez serca, by się choć trochę nie wzruszyć. No i opowieść pełna jest szczegółów "tajemnego życia nastolatków" (więc rodzice się czegoś mogą dowiedzieć); szkolne problemy, uczuciowe rozterki, rozgrywki towarzyskie, współczesne niepokoje okresu dojrzewania (niby to samo co zawsze, ale rozwój techniki mocno podkręca niektóre sfery). Co więcej?

Ta książka pomaga dostrzec innych wokół nas, pomaga zrozumieć, że każdy z nich jest człowiekiem i żyje według własnych pragnień, przekonań, myśli, planów, uprzedzeń:

– głosująca na PIS, słuchająca na cały regulator RM moherowa babcia z dołu i ubrana w różowe obcisłe ciuchy wymalowana jak dz* z piórami na głowie lesba z góry, i głupi, spasiony, sączący piwo, krzyczący na żonę sąsiad z naprzeciwka,
– wiecznie pouczający wszystkich mądrala, który musi lecieć, bo znów ktoś nie ma racji w Internecie,
– cichy nołlajf, który nigdy nie wie, jak się ubrać ani jak odpowiedzieć bez obciachu,
– cwaniak, który myśli, że jest królem świata i każdemu musi przyciąć i pokazać jego miejsce w szeregu – oczywiście za nim,
– twoi nieżyciowi i przeterminowani starzy albo twoje niezaradne, roszczeniowe dzieci.

I każdy z nich na pewno mógłby zarzucić coś innym. I każdy z nich na pewno mógłby działać w życiu lepiej, gdyby miał szansę na przeżycie każdego dnia od nowa.