Komentarze użytkownika Alexijah

Przeczytałam już wiele książek Stephanie Laurens, ale żadna do tej pory nie była tak strasznie nudna! I to od samego początku. Bezpłciowi bohaterowie i brak akcji... nie dobrnęłam nawet do połowy książki. Zdecydowanie nie polecam.

Niestety nie udało mi się przebrnąć przez tą książkę. Mniej więcej w połowie dałam sobie spokój - skoro na czytane treści wzbiera w człowieku obrzydzenie to po co się zmuszać, czyż nie? Nie miałam przedtem styczności z twórczością pani Betrice Small, ale zdaje się, że minie trochę czasu zanim sięgnę po jakąś inną jej pozycję. Od początku styl pisania autorki wydawał mi się dziwny, chyba że to ze względu na polskie tłumaczenie? Nie wiem, w każdy...

Zgadzam się. Bohaterka przez drugą połowę książki wykazywała się głupotą tak wielką, że aż było mi jej szkoda... Nie mam pojęcia co w niej widział bohater, bo ja na jego miejscu dawno bym powiedziała: au revoir! I niech radzi sobie sama. A mogła być z tego taka fajna książka...

Za to mnie książka strasznie zanudziła. Postać Alexa bardzo mnie irytowała od samego początku do końca. Nie polecam.

Niestety wynudziłam się sromotnie przy czytaniu tej książki. Akcja rozwija się w ślimaczym tempie, a bohaterowie nie odznaczają się niczym szczególnym. Do tego ta opera mydlana… nudy...

Lubię kiedy w romansie bohaterowie mają ze sobą starcia, ale tutaj oprócz tego motywu pojawia się również straszna głupota i "męczeństwo" Sabiny. Specjalnie ukrywa pewne istotne fakty przed Thornem, który jasnowidzem nie jest (nie mam na myśli faktów z przeszłości, bo jemu nic do tego) i przez to po części, a właściwie w dużej mierze następują owe przykre wydarzenia.

"Australijczyk" Nie ma co się rozpisywać. Wystarczy wspomnieć, że romans standardowy jak na panią Palmer. "Gra uczuć" Tu już lepiej. Osobiście wolę bardziej żywiołowe związki i wyrazistych mężczyzn (oczywiście z umiarem), tak więc zdecydowanie bardziej podobała mi się druga historia.

Podchodziłam do tej książki już kilka razy, ale w końcu udało mi się ją skończyć. Właściwie to nie było warto. Główna bohaterka jest wieczną niezdarą i przykładową tępą blondynką, która co parę stron pakuje się w kolejne kłopoty. Zdecydowanie nie lubię typu "słodka idiotka" i nie wiem co w niej widział Sam. Natomiast pewne epitety kierowane pod jej adresem również były grubą przesadą autorki!

Kolejny romans pani Garwood, którego nie da się nie przeczytać jednym tchem :) Naprawdę wciągający, może trochę zbyt długo trzeba było czekać na jakieś romantyczne interakcje bohaterów, ale ogólnie w porządku.

W swoim poprzednim komentarzu dość zbeształam harlequin, ale w porównaniu z tym romansem to jak niebo i ziemia! Książka wciągnęła mnie tak bardzo, że dosłownie połknęłam ją w kilka godzin :D Można w niej odnaleźć dużą dawkę humoru, jak również wątek kryminalny, no i oczywiście dużo miłości i przyjaźni. Bohaterowie są bardzo pozytywni (oprócz całkiem złych charakterów), przyjacielscy i romantyczni. Jest to pierwszy romans pani Camp, który przeczyt...

Cóż, niby po harlequinach nie należy spodziewać się wiele, ja jednak po przeczytaniu opisu miałam nadzieję na ciekawy romansik. Niestety nadzieja ta ulotniła się wraz pierwszymi przeczytanymi stronami książki. Po pierwsze nie podoba mi się styl pisania autorki, która za bardzo skupia się na opisach i bezustannym informowaniu czytelnika o przemyśleniach bohaterów - zwłaszcza Georgiany. Po drugie w całej książce nie można się doszukać jakiegokolwie...

Właściwie to nie ma się do czego za bardzo przyczepić, ale z drugiej strony nie ma też czym się zachwycać. Na początku wszystko mi się nawet podobało jednak w miarę czytania coraz mniej. Najbardziej drażniła mnie Kate vel Kathryn, która mając zaledwie 16 lat rozstawiała wszystko i wszystkich po kątach, o audiencji u królowej nie wspominając... Zdecydowanie naciągane i przesadzone. Jednak autorka przedstawiła w książce wiele interesujących pomysłó...

Chyba jest to pierwszy dość dziwaczny romans, z którym się zetknęłam. Jakoś przez całą książkę nie mogłam odeprzeć wrażenia, że fabuła jest zdecydowanie oderwana od rzeczywistości. Zapewne stało się tak dzięki tym wszystkim dziwacznym urządzeniom Abberwicków, do których niestety nie miałam zbyt wiele cierpliwości, jak również niestworzone wymysły o szklanych mostach itp. Do tego wszystkiego dorzucę jeszcze rażące wulgaryzmy jakimi częstowała nas ...

Aż mnie dziw ogarnia kiedy widzę, że akurat ta książka Diany Palmer znajduje się na stosunkowo wysokim miejscu listy jej romansów! Szczerze powiem, że miałam kilka podejść do tej właśnie książki i jakoś za każdym razem w pewnym momencie dochodziłam do wniosku, że nie warta jest ona dokończenia. No, ale tym razem jakoś się przemogłam i teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że mogłam sobie tego oszczędzić. O ile w przypadku innych romansów pan...

Ja z kolei uważam, że książka jest całkiem dobra. Ma co prawda "trochę" (czyt. dużo) przynudnawych opisów i jest zbyt rozwlekle napisana. Faktycznie jest dosyć naiwna, zarówno postawa i zachowanie Haydena jak i Bryony jest dla mnie nie do końca zrozumiałe, ale chyba po prostu nie łapię stylu pisania pani Proctor.

O matko! Już od niepomnych czasów do tego stopnia się nie wynudziłam czytając romans! Żeby chociaż bohater miał trochę porywczy charakter albo bohaterka posiadała odrobinę werwy, ale nie.... Nuda, nuda i jeszcze raz nuda! W pewnym momencie myślałam, że zacznę wyć jeśli któraś z postaci nie zmieni swojego zachowania... Poprawność na potęgę, zupełnie nie jak na ekscytujący romans przystało :P

Zgadzam się w 100% z moją poprzedniczką - książka warta natychmiastowego przeczytania!

Książka naprawdę dobra. Byłaby jeszcze lepsza gdyby autorka włożyła tyle pomysłu i zaangażowania jak na samym początku historii, bo w miarę czytania wydawało mi się to wszystko coraz bardziej rozwlekłe i robiło się z tego trochę takie masło maślane. Aczkolwiek chętnie przeczytam inne książki tej autorki choćby ze względu na styl pisania.

Jest to pierwsza książka autorstwa Elaine Coffman jaką przeczytałam, ale z pewnością nie ostatnia. Przede wszystkim ujął mnie jej styl pisania, prostota w kreowaniu postaci i opisie zdarzeń. Autorka stworzyła wspaniałą bohaterkę w osobie Maggie, która swoją szczerością, inteligencją i pogodą ducha zawsze potrafi wyjść z kłopotów, a dzięki niezwykłej pogodzie ducha nie da się jej nie pokochać :)

Czytając tekst z okładki niewiele można się dowiedzieć. Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ bardzo podobała mi się poprzednia część tego cyklu. Natomiast jeśli chodzi o tą to niestety nie było w niej dużo wątków zasługujących na wzmiankę. Autorka zaniechała (albo zapomniała?) ciągnięcia wątku kryminalnego, dopiero na końcu poświęca temu tematowi kilka wersów... szkoda, bo można to było jakoś ciekawie rozbudować. Prawie cała "akcja" toczy się w leśn...

A już myślałam, że jedynie początkowe pozycje cyklu udały się pani Garwood! Na szczęście po przeczytaniu "Rodzinnych tajemnic" odzyskałam nadzieję, że autorka ma się jeszcze czym popisać :) Ładnie zgrany wątek kryminalny z romansowym, co prawda wszystko w miarę przewidywalne, ale intryga ciekawie pomyślana i po części zaskakująca.

W zupełności zgadzam się z moją przedmówczynią. Pani Enoch ma w miarę dobre pomysły na książki jednak brakuje jej zdolności pisarskich. Dlatego też, przez większość (jeśli nie przez całą) książki tylko się udenerwowałam i sfrustrowałam :P jej twórczymi próbami. Jakby tego było mało, główna bohaterka - Alexandra - wykazywała się tak idiotycznym i kretyńskim zachowaniem, że naprawdę dziw mnie ogarnia, że Lucien zamiast tracić nią zainteresowanie co...

Całkiem dobra książka. Dużo się w niej dzieje, począwszy od spisków, pogoni, tajemnic, zagadek a na romansie skończywszy. Właściwie nie tak fajna jak "Szalona" i "Pocałunki", ale też fajna :)

:D "Niebo Montany" Nory Roberts widziałam (kilkukrotnie) jako ekranizację powieści. Póki co jest to moja ulubiona pozycja wśród filmowych odpowiedników książek tej autorki, jeśli mogę je takowymi nazwać. Nawet parę razy korciło mnie żeby choć spojrzeć na wersję pisaną, jednak kiedy zobaczyłam ile ma stron, to niestety z miejsca zwątpiłam i jak na razie odłożyłam, aczkolwiek mam zamiar kiedyś przeczytać :) Według mnie nawet wersja filmowa "Nieba M...

Mogę powiedzieć, że książka jest dobra, ale jak na romans zabrakło mi pewnego, oczywistego (przynajmniej dla mnie) klimatu. Ani jednej strony nie przeczytałam z zapartym tchem, ani też nie byłam szczególnie ciekawa dalszego rozwoju wypadków. Wolę książki bardziej romantyczne, nawet nieco przesadzone, ckliwe i nierealistyczne, bo jestem nieuleczalną marzycielką, która kocha bujać w obłokach i marzyć o księciach z bajki :D

Myślałam, że już nie dokopię się do jakiegoś ciekawego romansu, a tu proszę! Dobry pomysł autorki czyni książkę nad wyraz wciągającą, a dynamiczni i nietuzinkowi bohaterowie sprawiają, że całość czyta się jednym tchem :)

Taki sobie przeciętniak. Colby był według mnie co najmniej dziwny, natomiast Sarina zbyt naiwna, łatwowierna i łaskawa w stosunku do niego.

Miałam kłopot z oceną tej książki, ponieważ jest ciut lepsza od poprzedniej części, ale nie na tyle dobra, żeby dać jej 4,0. Zdecydowanie wolę romanse historyczne w wykonaniu tej autorki, choć "Przynęta" była wspaniała i mam nadzieję, że przeczytam jeszcze równie dobry romans w tym cyklu.

Stylem książka bardzo się różni od poprzedniej części, na plus. Jednak czytając ją miałam często wrażenie jakbym czytała fragmenty wikipedii... Choć romans całkiem nieźle się zapowiadał to niestety robił się coraz nudniejszy i rozwleklejszy w miarę upływu stron... Według mnie autorka powinna bardziej skupić się na głównej parze bohaterów, a nie bawić się w politykę i wojny.

Zupełnie przeciętne romansidło, niczym nie zaskakuje (przynajmniej mnie), nie trzyma w napięciu, ale nie wzbudza też niechęci do bohaterów jak to się często zdarza w książkach tego typu. Jest to już bardzo odległa część cyklu i może przez to mamy tu do czynienia z istnym nawałem bohaterów poprzednich historii, o których można przeczytać, dzięki krótkim opisom. Co prawda czytałam już prawie wszystkie, jednak było to jakiś czas temu i powiem szczer...

Niestety jak dotąd najsłabsza część cyklu. Mało romantyzmu (jeśli jakiś w ogóle się pojawił?), jak dla mnie miłości za grosz... Plus jak zawsze za styl, jednak nie mogłam przełknąć tego "złotka" w wykonaniu John Paul'a :/ Ogólnie nie polecam.

Cóż, w porównaniu z pierwszą częścią cyklu ta jest TYLKO dobra. Jakoś nie mogłam się wczuć w poczucie humoru głównych bohaterów, zwłaszcza Michelle.

Uwielbiam Julie Garwood, a tą książkę przeczytałam już parokrotnie i z pewnością znowu do niej wrócę! Jest w niej mnóstwo humoru, miłości, akcji. Z takimi bohaterami nawet przez chwilę nie można się nudzić. Gorąco polecam!

Hmm... Zanim pokusiłam się na tą akurat część cyklu przeczytałam kilka komentarzy - wszystkich pozytywnych. Dla odmiany chciałam przeczytać romans bez opisów zbliżeń, byłam ciekawa czy tak bardzo wpływa to na ogólne wrażenie z książki. Powiem tyle, właściwie tym razem nie przeszkadzało mi to, że co parę stron nie natykałam się na sceny miłosne, natomiast bohaterowie, zwłaszcza Eden, zdecydowanie nie zyskali mojej sympatii. W ogóle miałam wrażenie...

Wciągnęło mnie tak, że "połknęłam" całą książkę w pół dnia! Autorka ciekawie przedstawia losy bohaterów, a także w interesujący sposób opisuje szesnasty wiek. Właściwie jest to romans z dość niekonwencjonalnym zakończeniem, ale to już sprawdźcie same ;)

A mnie ta książka nie ujęła. Bohater co prawda szlachetny, niby chce być wierny żonie (choć ta zwyczajnie go nienawidzi), jednak wikła się w romans z Fleur. Cały czas jest podkreślane, że tyle lat był wierny małżonce, że wyłamał się tylko raz. Według mnie, jeśli chce myśleć o sobie w tak "czysty" sposób i prawie stawiać się za wzór cnót, powinien do końca, mimo wszystko, pozostać wierny. Denerwowało mnie również ustawiczne wspominanie przez bohat...

Kolejna książka p. Becnel, którą pochłania się migiem. Mimo tego, nie wywarła ona na mnie szczególnego wrażenia. Fabuła jest poprawnie skonstruowana i poczynania bohaterów dość logicznie napisane. Jednak postać Rhonwen jest kiepsko i melodramatycznie przedstawiona. Jasperowi brakuje natomiast większej konsekwencji w działaniu. Dzięki paru drobnym zmianom książka mogła sporo zyskać, a tak jest tylko dobra.

Po przeczytaniu pierwszego tomu o rodzinie Cynsterów, z wielką chęcią wzięłam się za następne, jednak na tej właśnie części poległam. Kiedy pierwszy raz zabierałam się za tą książkę nie mogłam przebrnąć przez początek. Powodem była bohaterka - Catriona, która swoim idiotycznym postępowaniem niejednokrotnie wyprowadzała mnie z równowagi. Zwyczajnie stwierdziłam, że nie ma co sobie psuć nastroju czytaniem o jej przygodach i przerwałam lekturę. Po p...

W porównaniu z innymi książkami p. Julie Garwood ta dość mnie wymęczyła. Bohaterowie non stop albo na siebie wrzeszczą, albo się kochają, albo mają "ciche dni". Cóż, nie ukrywam, że jestem raczej fanką tej autorki lecz przeczytanie tej akurat książki zajęło mi praktycznie cały dzień (!) Nawet w romansie nie lubię kiedy sceny zbliżeń są co parę kartek, do tego wszystkie długie. Wolę kiedy dzieje się więcej znacznie ciekawszych rzeczy ponad to. Nie...

A mnie się podobało :) Fakt, że bohaterka jest strasznie naiwna i miejscami potrafi człowiekowi podnieść ciśnienie, jednak książka wciągnęła mnie na tyle, że pochłonęłam ją przy jednym "doskoku". Ze względu na dużą ilość humorystycznych, lekkich scen, bardziej podpięłabym ją pod komedię romantyczną. Muszę przyznać, że nieźle się pośmiałam z wybryków Sary na statku i nieustannych wybuchów Nathana, jak również sceny w domu na Karaibach z księdzem w...

Całkiem dobra książka jak na romans pióra Amandy Quick. Oprócz dość powszechnego już (u pani A.Q.) ustawicznego paplania głównej bohaterki (której na początku szczerze nie lubiłam) i pewnych oczywistych absurdów, fabuła staje się coraz ciekawsza z każdą kolejną stroną. Alicja zaczyna przejawiać coraz więcej pozytywnych, niedenerwujących cech, a i Hugon wcale nie najgorzej się spisuje. Daję 4.0/6.0.

Hmm... jak przez mgłę pamiętam, że kiedyś chyba czytałam "Arenę", ale to musiało być grubo przed założeniem konta na biblionetce. Dużo osób poleca tą właśnie książkę, widzę więc, że warto by do niej wrócić, bo teraz pamiętam jedynie, że była związana z cyrkiem, zwierzętami i batem :) Co do mojej bibliotecznej "traumy" (że się tak wyrażę :P) to trafia się na różne panie bibliotekarki. Może patrzyły tak na mnie i moje koleżanki dlatego, że częst...

Właściwie to po dwóch książkach o Bedwynach całkiem zapomniałam, że pierwszą książką Mary Balogh jaką przeczytałam była właśnie ta. Nigdy jej nie zapomnę. Wiele razy wyciskała łzy z oczu, a cytat tak mnie ujął, że musiałam go wspomnieć :) Póki co, jest to perełka jej twórczości.

Udało mi się wreszcie doczytać do końca :) Komentarz pod "Miłosny skandal" gotowy. Chyba naprawdę zostawię sobie tą autorkę na jesień mojego życia :P mimo, że faktycznie bohater był wspaniały :D

Zacznę od tego, że strasznie narzekałam na wcześniej przeczytaną książkę z tego cyklu "Niebezpieczny krok", której bohaterem był Wulfric. Dzięki sunshine8989 zabrałam się za "Miłosny skandal" właściwie nie licząc na wiele więcej. Teraz mogę przyznać, że Mary Balogh jednak potrafi stworzyć wspaniałego bohatera płci męskiej, który przejawia mnóstwo najróżniejszych emocji, ma świetne poczucie humoru, a do tego wygląda jak młody bóg! Postać Freyji wy...

A tego nie wiedziałam, z pewnością wypróbuję :)

Cóż, pewnie kiedyś sięgnę po jakąś jej książkę, ale myślę, że będę potrafiła ją bardziej docenić kiedy nastąpi to... za kilka lat :P Chyba jeszcze nie przeszła mi "faza" na silnych, męskich, żądnych przygód bohaterów. Muszę się wciąż "wyszaleć" :P No chyba, że pani Balogh stworzyła takich mężczyzn w którejś z książek? Sunshine 8989, właśnie przeczytałam opisy obydwu książek i właściwie "Miłosny skandal" brzmi całkiem, całkiem :) Biorę się za c...

Byłabym zapomniała! Kłopot z tagami (jeśli chodzi ściśle o romanse) jest taki, że czytelnik nie może dodać nowego tagu jeżeli takowy wcześniej nie został wprowadzony do bazy. Np. co do motywów: romans historyczny, niechętna panna, a także wiele innych ;(

Ja również zauważyłam niezgodności względem okładek a bohaterami książek, ale... zdarza się to najczęściej jeśli jest to wydanie nie w kraju ojczystym. Tzn. większość romansów jest pisana przez angielskie lub amerykańskie pisarki i w tych krajach okładki prawie zawsze pokrywają się z treścią książki. Niestety sytuacja wygląda zgoła inaczej kiedy jest to już polskie, hiszpańskie, niemieckie, rosyjskie itd. wydanie, gdyż każdy wydawca często zmieni...

Właściwie to mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony, romans napisany jest z dużą dawką humoru, choć nie wszystkie zabawne teksty mnie śmieszyły. Zgadzam się z opinią, że jest w niej dużo ciepła jeśli chodzi o rodzinę Bridgertonów, ale ma też w sobie pewien smutek i melancholię. Co do samej fabuły i przebiegu akcji to nie przewracałam każdej kolejnej strony czekając z zapartym tchem na to co się dalej wydarzy, a nawet miejscami by...

Z tym stereotypowym myśleniem to się zgodzę. Kiedy jeszcze wypożyczałam książki z biblioteki zawsze byłam przeczulona na lekceważące i krzywe spojrzenia jakimi obrzucały mnie panie bibliotekarki, albo robiły to tylko w mojej przeczulonej podświadomości. Z tego też czy innego powodu przerzuciłam się na romanse w formie ebooków. Teraz mogę czytać jakie tylko chcę książki bez narażania się na nieprzychylne spojrzenia na moją i tak już dość nieśmiałą...

Na początku nie potrafiłam się wdrożyć w fabułę książki, gdyż autorka od razu opisuje nie tylko głównych bohaterów, ale też trzech braci Nell, więc trochę czasu mi zajęło zanim połapałam się kto jest kim. Przyznam również, że dość zszokowała mnie pierwsza scena w tym romansie, ale po cichu liczyłam na to, że autorka nie pociągnie scen Valentine'a w takim tonie. Na szczęście się nie rozczarowałam. Uczucia bohaterów i ich relacje są tu szcz...

Dziękuję za linka ;) Z pewnością jeśli tylko będę mogła to pomogę :)

Dziękuję za uznanie :) Konto na biblionetce założyłam specjalnie do tego właśnie celu. Chcę także w przyszłości dzięki temu wiedzieć, do których romansów warto wrócić, a które omijać szerokim łukiem. Cieszę się, że moje komentarze mogą poprawić komuś humor :) Tak ze swojej strony dodam, że uwielbiam czytać romanse, więc z pewnością do każdej przeczytanej przeze mnie książki będę dodawać komentarz. Jeśli zdarzy się zaś, że przeczytany romans nie...

Coś ostatnio nie mam szczęścia w doborze dobrego romansu... I ta pozycja okazała się dość słaba. Wynudziłam się i rozczarowałam postawą bohaterów, choć to Olivia wyjątkowo działała mi na nerwy swoim brakiem zdecydowania i wiecznym zadzieraniem nosa. Hawke'a w ogóle było jak dla mnie mało w tej książce, szczerze mu kibicowałam, ale jego zachowanie na końcu, (Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu)...

Zdanie z opisu "Ona przysięgła sobie, że go uwiedzie, on nie ugiął się jeszcze przed żadną kobietą" w ogóle nie pokrywa się z treścią książki. Główna bohaterka - Caroline - nic takiego sobie nie przysięgała, a i z tym uginaniem się przed kobietami przesadzono... Cóż, pomimo tego, że jestem raczej zwolenniczką większości romansów pani Garwood to ta książka najmniej mi się podobała z tych dotychczas przeczytanych. Caroline brakowało ikry, a zachowa...

Romans nawet całkiem, całkiem. Podobało mi się szczególnie to, że oboje bohaterowie nie przejawiają skrajnie dziecinnych zachowań jakie napotkałam w dotychczas przeczytanych książkach pani Quick.

Pierwsze co mnie zdziwiło w tej książce to fakt, że bohaterowie robią wielką sprawę z pocałunku, nawet mieszając w to brata bohaterki. Poza tym zdecydowanie brakuje namiętności, opisy zbliżeń to zaledwie kilka jałowych wersów - nie tego oczekuję po romansie. Oprócz tego Jacinda nie ma tego "pazura", przez większość książki zachowuje się jak zblazowana arystokratka, kiedy Billy dla odmiany wciąż powtarza, że zrobi dla niej wszystko. Cały wątek mił...

Przyznaję, że losy Cynsterów mnie wciągnęły. Jednak ta część okazała się słabsza od poprzedniej. Właściwie to nie spodziewałam się żeby pani Laurens od razu napisała kolejną tak dobrą część (jak w większości romansów cyklicznych - pierwszy tom to jeden z najlepszych jeśli nie najlepszy). Plusem na pewno jest to, że fabuła całkowicie różni się od pierwszej części. Owszem, jest tu zagadka kryminalna (jak chyba w każdym romansie tego cyklu), jest te...

Jak na romans ten jest niezwykle zabawny. Co prawda bohaterowie są baaaardzo dziecinni, ale jest w tym jakiś urok. Jedną z rzeczy, które mnie niezmiernie irytowały i rozczarowały to fakt, że księżniczka dosłownie co parę stron uderzała w płacz. Przeczytałam już naprawdę dużo romansów, ale ten jest pierwszym, gdzie bohaterka non stop płacze.

A mnie się ta książka bardzo podobała. Co prawda pani Stephanie Laurens ma dość specyficzny styl pisania i niektórzy mogą go nie polubić (sama miałam z tym problem kiedy zaczynałam z tą autorką), ale akurat ten romans obfituje w wydarzenia i zwroty akcji. Nie ma tu może zbyt wiele humoru jednak autorka całkiem nieźle przedstawia relacje bohaterów. Właściwie byłam dość zdziwiona, że Honoria, jak większość (jeśli nie wszystkie) bohaterek nic nie ws...

Z ciekawości weszłam też na wikipedię, żeby dowiedzieć się czegoś na temat autorki. Miałam nadzieję, że może znajdę coś na jej temat, co wyjaśniałoby jej masochistyczne fetysze, ale doczytałam się tylko tego, że swoją pierwszą książkę napisała pod wpływem sfrustrowania czytanym romansem, którym rzuciła o ścianę i komentarzem, że nawet ona potrafi napisać lepszą książkę, na co jej mąż (lekarz) powiedział, żeby to udowodniła i tak powstał bodajże j...

Zabrałam się za "Czar letniej nocy" i nawet o dziwo przeczytałam do końca, ale tylko dlatego, bo chciałam zobaczyć jak autorce uda się wybrnąć z sytuacji, którą sama stworzyła. Ciężko mi było czytać o jego zdradach, a kiedy wspomina o swoich kochankach żonie to już w ogóle. Ten cykl sobie zdecydowanie odpuściłam.

Sama zadałam takie pytanie na forum romansowym i podobno motyw zdrady małżeńskiej nie występuje w cyklu "Panna młoda", jak dotąd przeczytałam pierwsze trzy części i faktycznie nie ma tam zdrady małżeńskiej, ale jak dla mnie jedyna jej książka, którą przeczytałam i mogłabym jako tako polecić to "Posażna panna młoda" co prawda jest tam nieunikniony gwałt (nieodłączny chyba w jej książkach), ale cała historia jest naprawdę wciągająca i śmieszna, poz...

Hmm, nie wiem jakby łagodnie opisać emocje jakie wzbudziła we mnie ta książka, a raczej jej połowa, do której zdołałam wytrwać i tak po ciężkich westchnieniach i mocnym zaciskaniu zębów. Zauważyłam, że C. Coulter ma taki zwyczaj przy pisaniu romansów: zawsze jest interesujący i wciągający początek, żeby zaciekawić i zwabić czytelnika, a potem ma się wrażenie jakby dostało się obuchem po głowie, bo nagle ni z tego ni z owego bohater przeradza się ...

Widać, że z każdą kolejną częścią autorka tworzy coraz bardziej śmiałe bohaterki. Elle nie jest tu wyjątkiem, a właściwie przebija wszystkie swoje poprzedniczki. Jest rezolutna, odważna i urocza. Właściwie w książce denerwowały mnie porady Fanny (mniej więcej w połowie romansu) kiedy Elle była już mężatką. (Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu)...

Do tej pory myślałam, że historia Roslyn była dość męcząca, ale Lily pobiła ją sromotnie. Udało mi się przebrnąć przez 2/3 książki jednakże cały czas pomstowałam kretyniźmie bohaterki jednocześnie głęboko współczując Heathowi, że wybrał sobie taką oślicę na przyszłą małżonkę. Właściwie to cały pomysł autorki żeby umieścić Lily w domie kurtyzan od początku mi się nie podobał i zdecydowanie dalszy rozwój wypadków mnie nie przekonał. Zapewne z cieka...

Ta część o najstarszej siostrze - Arabelli - podobała mi się o wiele bardziej niż o pięknej Roslyn. Urzekło mnie przede wszystkim to, że Marcus był taki nieprzejednany i nieustępliwy w dążeniu do poślubienia Arabelli. Nie zniechęcał się jej odmowami tylko na różne sposoby próbował ją przekonywać do siebie i robił to jak dla mnie cudownie. Właściwie gdybym zaczęła czytać książki pani Nicole Jordan w odpowiedniej kolejności to nie zniechęciłabym si...

Po przeczytaniu opisu byłam średnio zachęcona do lektury tej książki jednak bardzo podobała mi się seria o Montgomerych tej autorki więc postanowiłam dać jej szanse... i się zawiodłam. Zakończyłam czytanie po 2/3 książki. Same początkowe wydarzenia są jeszcze do przełknięcia, dużo jest scen humorystycznych co mi się podobało, ale nie lubię kiedy bohaterowie ruszają w konkury tylko po to żeby zrobić temu drugiemu na złość... Poza tym cóż to za ge...

Książka jest dosyć nierówna. Początek jest bardzo zachęcający jednak późniejsze nieprzerwane przemyślenia Lucy na temat Iwana, po którymś razie stają się męczące i po prostu nudne. Cały czas chciałam żeby bohaterowie więcej robili niż myśleli i nie chodzi mi tutaj o sceny łóżkowe. (Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu)...

Ta książka naprawdę przechodzi ludzkie pojęcie. Zachęcona naprawdę humorystycznym i ciekawym początkiem byłam nastawiona na mile spędzony czas jednakże, z każdą kolejną stroną było coraz gorzej. (Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu)...

Twórczość Catherine Coulter to romans odarty ze zwykłych subtelności i typowych zachowań jakie można spotkać w innych książkach tego rodzaju. Nie spodziewałam się, że ta część cyklu tak mi się spodoba i ubawi do łez, gdyż wcześniej miałam do czynienia z poprzednimi, które oględnie mówiąc, nie przypadły mi do gustu. Co do tej muszę powiedzieć, że bohaterkę pokochałam praktycznie od pierwszych stron. Ujęła mnie swoim niecodziennym zachowaniem, całk...

A jak dla mnie książka dosyć nudna i rozczarowująca pomimo naprawdę obiecującego początku. Meredith przez większość czasu musi zadowalać się okruchami zainteresowania ze strony własnego męża, a na dodatek jest ona bohaterką słabą (pomimo ustawicznego wpierania przez autorkę, że tak nie jest), Trevor zaś powiewą nudą i jakimś dziwnym jak na romanse kodeksem honorowym. Zdecydowanie nie moja bajka.

Według mnie romans dość powierzchowny, nie ma w nim głębi uczuć, a do tego bohaterka jest trochę melodramatyczna (na końcu przechodzi samą siebie), bohater zaś zamiast wcześniej wziąć sprawy we własne ręce czeka nie wiadomo na co. Mimo tych wszystkich zarzutów pod adresem romansu, książka napisana jest żywym językiem, są tu ciekawe zwroty akcji, a także wątki humorystyczne, więc można miło spędzić czas nie przeżywając z chusteczką w ręku rozterek...

Jedyne co mnie denerwowało to fakt, że autorka specjalnie i z premedytacją wciąż odsuwa istotę sprawy. Cały czas podsyca ciekawość, ale ja w pewnym momencie byłam już po prostu sfrustrowana zachowaniem Taylor i jej ciągłymi "tajemnicami". Julie Garwood nie potrafi również stworzyć przekonującego czarnego charakteru, w jej ujęciu są zwyczajnie żałośni i głupi.

Na swój oryginalny sposób książka dobra, ale czytając ją miałam wrażenie, że napisała ją zdecydowanie starsza kobieta i kiedy sprawdziłam faktycznie okazało się, że romans został wydany w 2004, a więc kiedy autorka miała już 60 lat! Mam 25 lat i jak dla mnie była to dość trudna w odbiorze historia. Nie wiem co niektóre czytelniczki zachwyciło w postaci Wulfricka, mnie wydał się po prostu sztywny i pozbawiony uczuć, ale nie bezduszny. Cała fabuła ...

Podobała mi się ta książka chyba przede wszystkim dlatego, że Alathea jest kobietą, która wie czego naprawdę chce. Nie zadowala się żadnymi półśrodkami i dąży do postawionego sobie celu. Jest odważna, inteligentna, rozsądna, ale też bardzo uczuciowa chociaż tego w pełni nie okazuje. Bardzo podobało mi się również to, że nie ugięła się Gabrielowi. Co prawda sporo ryzykowała, ale za to kiedy dopięła swego tak wiele zyskała.

Całkiem dobry romans jak na Amandę Quick, chyba po raz pierwszy polubiłam główną bohaterkę.

A dla mnie wręcz przeciwnie. Autorka dosłownie ciągle rzuca kłody pod nogi nieszczęsnym bohaterom, ucieczkom Roweny nie ma końca a Gareth ściga ją jak szalony. Do tego najróżniejsze melodramatyczne zachowania w dużej mierze przesadzone. Książka jak najdalsza od realizmu. Natłok wydarzeń jest przytłaczający i zniechęcający. Z tego wszystkiego chyba najbardziej denerwowała mnie Rowena, swoją porażającą głupotą i święta cierpliwość Garetha.

Byłam bardzo ciekawa tej pozycji na liście książek Amandy Quick, bo jeszcze nie czytałam romansu średniowiecznego w jej wykonaniu. Z przykrością muszę jednak stwierdzić, że nie wciągnęła mnie, a wręcz znużyła, pomimo dość ciekawego początku. Uważam tak zwłaszcza ze względu na nijakiego bohatera i bardzo dziecinną bohaterkę.

W tej książce oprócz romansu i opisów zbliżeń jest niewiele więcej. Zdecydowanie za długa powieść, gdyby ją skrócić nadawałaby się na harlequin. Głupota i naiwność głównej bohaterki była wprost porażająca, o ckliwym końcu nie wspominając.

Ja również nie jestem pod wrażeniem tej książki. Po pierwsze bohaterowie spotykają się dopiero (!) w połowie książki, po drugie autorka w dość denerwujący sposób wciąż odwleka to ich spotkanie wynajdując jakieś bezsensowne przyczyny, po trzecie romans jest tu zepchnięty na dalszy plan a górę bierze intryga, która ciągnie się od pierwszych aż do ostatnich stron książki.

Jest to naprawdę piękna historia o miłości. Wszystko dzieje się tu powoli, bez żadnych gwałtownych zwrotów akcji, ale dzięki temu można dosłownie poczuć miłość bohaterów. Z początku jest dużo humorystycznych dialogów, zwłaszcza z udziałem Clio. Autorka przedstawiając postać Merricka ukazuje jego emocje, jego duszę. Jest to mężczyzna, który nie wstydzi i nie boi się przyznać do miłości, nie wstydzi się swoich łez. Takiego końca jaki ma ta historia...

Tak właściwie to myślałam, że nie przebrnę przez te wszystkie poetyczne frazesy, które wygłaszała Emily, na szczęście w miarę rozwoju akcji już nie mówiła tak dużo, jednakże zachowywała się trochę jak niespełna rozumu, czyniąc jedyne ustępstwo na rzecz doradztwa inwestycyjnego.

Nie wiem czy choć raz w czasie czytania romansu byłam tak sfrustrowana! Chyba jestem zbyt wrażliwa na takie sceny jak ta pikantna na początku z Rolfem w roli głównej, albo tym, że żeni się z inną, ale wciąż robi jej wodę z mózgu. Ale chyba najgorsze jest to, że jest on taki bezwzględny. Braci Ceidre też nie ma takich wspaniałych jakby się mogło wydawać... Perfidia goni perfidię. Nie jest to na pewno romantyczna książka, dla mnie aż nazbyt obrazow...

Patrząc na stosunkowo wysoką ocenę oczekiwałam czegoś znacznie bardziej porywającego, a w rzeczywistości trochę się wynudziłam w czasie czytania. Georgiana bardzo mnie irytowała swoją mega feministyczną postawą przynajmniej na początku, później już się trochę ogarnęła. Ian również jakoś się wybitnie nie odznaczał na tle powieści. Ale muszę przyznać, że nawet jeśli fabuła mnie nie przekonała to styl pisania autorki jest niesamowicie wciągający.

Żeby pokusić się na romans z Damienem trzeba mieć naprawdę stalowe nerwy i anielską cierpliwość! Jest on bowiem bardzo despotycznym i nerwowym mężczyzną, z którym strach zadzierać. Jednak gdybym mogła wybierać pomiędzy bliźniakami zdecydowałabym się na łobuziaka - Luciena. Jak dla mnie mniej groźny typ. W tej części w porównaniu z poprzednią zabrakło wartkości akcji. Po tym jak Damien przywozi Mirandę do domu akcja zanika na długo, by dopiero pod...

Bardzo, ale to bardzo wciągająca książka. Czytałam ją z zapartym tchem. Autorka potrafi świetnie oddać emocje i uczucia bohaterów. Przy tej pozycji nie można się nudzić. Gorąco polecam!

Bardzo miło się czyta i jest niezwykle wciągająca lecz po ślubie stosunki bohaterów już nie są tak zabawne i porywające jak przed ślubem, do tego ta niekończąca się sprawa morderstw...

Gdyby nie te wszystkie bezmyślne zachowania (w szczególności Cala) książka mogłaby być nawet bardzo dobra, a tak tylko dobra.

Książka całkiem fajna, przede wszystkim napisana z humorem, którym w szczególności imponuje Winnie. Końcówka niedopracowana, pani Palmer ominęła trzy miesiące życia oczami Winnie, zwłaszcza jeśli chodzi o brak wiadomości o Kilravenie.

Nie warto sięgać po tego harlequina. Bohaterowie wydają się bardzo psychicznie ograniczeni. Kate wyniosła spore uprzedzenia z dzieciństwa, podobnie jak Jacob, w szczególności ten ostatni. Naprawdę nie wiem co ona w nim widziała, bo jak dla mnie ten facet był straszny, jak on ją traktował...

W sumie naprawdę dobry harlequin. Nie ma zbędnego dramatyzmu jak w większej części twórczości Diany Palmer. Jon jest inteligentnym i rozsądnym mężczyzną, który nie dąsa się z byle powodu. Jocelin z kolei jest silną, samodzielną kobietą, a jej poczucie humoru jest po prostu wspaniałe. Ogólnie cały wątek miłosny jest bardzo fajnie napisany, bez niepotrzebnych dramtycznych wydarzeń.

Mimo wielu wydarzeń książka okazała się nużąca. Głównie za sprawą Jasona, który naprawdę nie popisał się inteligencją. Najpierw ta cała sprawa z narzeczoną, później oskarżenie Gracie o interesowność, a na końcu oberwało jej się za to, że była lojalna w stosunku do jego matki. Za to miło było poczytać o Kilravenie i Blackhawku, ale notabene to przecież nie o nich się rozchodzi w tym tomie...

Tytuł książki jest tu baaaardzo adekwatny. Jeśli J.B. skrywał miłość do Tellie robił to naprawdę po mistrzowsku, bo nawet kiedy dobrnęłam do końca nie mogłam się połapać... J.B. to jakiś totalny kretyn do tego ze skłonnościami sadystycznymi. Tellie za to nie ma krztyny dumy ani honoru. Pozwala J.B. na bezduszne zachowanie i wystarczy jedna wizyta "ukochanego", aby mu wybaczyła... Porażka.

Powieść na pewno wciągająca. Postać Bastiena jako zimnego drania była całkiem udana. Jednak nie umiałam się przekonać przez całą książkę do Chloe, bardzo mnie irytowała.

Najwłaściwszym słowem na określenie tego "romansu" będzie: absurd. Najpierw Logan jest zaręczony z tą swoją blond cizią, a Kit ma za nic. Następnie próbuje uwodzić Kit, oczywiście wciąż pozostając w związku z blondyną. Co prawda Kit za bardzo mu się nie opiera choć z drugiej strony ciekawe na co liczy skoro "wie", że nie ma u niego szans. Najbardziej jednak rozłożył mnie na łopatki dalszy przebieg wydarzeń, a mianowicie to, że po jednej spędzonej...

Nic specjalnego. Bohaterowie skrywają przed sobą swoje uczucia i przez to dochodzi do niepotrzebnych nieporozumień.

Ewidentnie widać, że musi być to jedna z początkowych książek pani Palmer. Wydała mi się pozbawiona emocji o romansie nie wspominając. Do tego nie mogłam znieść denerwującego zachowania Harleya. Nie polecam.

Daję tej książce ocenę 4/6 tylko ze względu na główną bohaterkę i fajnych policjantów. Rodrigo to kawał drania, żeby tak zwodzić kobietę i tyle razy wbijać jej nóż w serce. Oczywiście potem zwiewa i na koniec jeszcze to ona go ratuje...