Rok 1839. Linny, bohaterka tej książki, mieszka w Kalkucie i jest żoną zamożnego Anglika. Patrzy na syna bawiącego się z miejscowymi dziećmi i wspomina swoje dzieciństwo, młodość.

Miała 11 lat, kiedy opiekujący się nią mężczyzna zmusił ją do prostutucji. Wytłumaczył, że wiele dziewcząt w ten sposób pomaga rodzinom i od tej pory do obowiązków Linny oprócz 10-godzinnej pracy w introligatorni należało też spełnianie zachcianek różnych bogatych panów.

Akcja dzieje się w Liverpoolu, a następnie w kolonialnych Indiach. Puste życie bogatych Anglików skontrastowano z nędzą tubylców. Linny, tak ciężko doświadczona przez los, widziała to, czego nie chcieli zauważyć jej rodacy i współczuła Hindusom.

W życiu dziewczyny nie brakowało strasznych przeżyć, nie brakowało niegodziwców, ale pojawiali się także ludzie prawi i dobrzy.

Holeman napisała tę książkę w bardzo zajmujący sposób. Nie jest to romans ani opowieść o miłości. Miłości w "Ptaszynie" mało, zresztą Linny sama przyznała, że nie umie kochać, praca prostytutki pozbawiła ją złudzeń co do męskiego gatunku. Książka opowiada raczej o wydobywaniu się z dna, o dążeniu do realizacji swoich marzeń. Osierocona dziewczynka wierzyła, że w jej żyłach płynie błękitna krew, że przenaczone jest jej lepsze życie i jeśli będzie mocno się starała, marzenia się spełnią.

Choć o takich książkach mówi się, że to czytadła, jestem pewna, że po "Ptaszynę" warto sięgnąć.