Wszyscy kręciliśmy się w kółko pośrodku parkietu, wszyscy zapatrzeni w dużą wskazówkę zegara, kiedy raptem Kid Kamm z pary nr 18 zaczął tłuc partnerkę po twarzy. Przytrzymywał ją lewą ręką, a prawą bił na odlew. Ona jednak nie reagowała. Świat przestał dla niej istnieć. Wydała parę bulgoczących dźwięków i nieprzytomna osunęła się na podłogę.
Sędzia parkietowy zagwizdał, a podnieceni widzowie zerwali się na równe nogi. Podczas maratonu tanecznego widownia nie bywa przygotowana na silne wrażenia. Jeśli się coś wydarzy, nastrój podniecenia ogrania ją natychmiast. Pod tym względem maraton taneczny przypomina walkę byków*.

---
* Horace McCoy, "Czyż nie dobija się koni?", przeł. Zofia Zinserling, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987, s. 29.