"Świat według Garpa" to książka, wobec której nie można pozostać obojętnym. Z całą pewnością nie połyka się jej za jednym razem, gdyż spowodowałaby poważną niestrawność, ale nie pozwala się odłożyć na zbyt długo. Kolejne historie i przypadki przedstawione w powieści wywołują refleksję: czy również mnie, w prawdziwym świecie, mogłoby spotkać to samo? Życie Garpa wydaje się tak nieprawdopodobne, a jednak przedstawione jest w tak przekonujący i bezpośredni sposób, że wszystkie obawy głównego bohatera pozostawiły mnie rozedrganą. W czasie lektury zastanawiałam się czasem: śmiać się czy płakać. Gorycz chyba jednak częściej przeważała nad śmiechem.

John Irving rysuje portret człowieka, który od początku swojego istnienia skazany był na inność (wyjątkowość?). Sposób, w jaki został poczęty, miejsce, w którym się wychował, ludzie, którymi był otoczony – wszystko to nie pozostało bez wpływu na jego życie. Obdarzony niezwykłą wyobraźnią i talentem, postanowił zostać pisarzem. Zabawnym i uroczym wydaje się jedynie bodziec, który pomógł mu w podjęciu tej decyzji - zważywszy, że ostatecznie okazał się pisarzem całkiem dobrym – chęć zaimponowania kobiecie, którą pragnął poślubić. Smutne z kolei jest to, że najlepsze dzieło (zaledwie opowiadanie) stworzył na początku swojej kariery pisarskiej, a kolejne, które mogło dorównać pierwszemu, zostało brutalnie przerwane jego śmiercią. Pomyślałam wówczas, że może niekoniecznie dobrym pomysłem jest odkładanie dobrych pomysłów na później, chociaż do tej pory lubiłam swoje lenistwo usprawiedliwiać powiedzonkiem Scarlett O’Hary „Pomyślę o tym jutro”… Jednak powieść Irvinga przypomniała mi o nieubłaganie upływającym czasie i o tych niemiłych niespodziankach, które los może trzymać dla nas w zanadrzu.

"Świat według Garpa" to nie tylko powieść o pisarzu. To powieść o człowieku, który w poszukiwaniu szczęścia krzywdził tych, których kochał najbardziej. To powieść o ojcu, którego strach o dzieci paraliżował i zmuszał do podejmowania działań nierozsądnych i wbrew logice. To powieść o mężczyźnie, którego pożądanie kilkakrotnie sprowadziło na manowce i doprowadziło do tragedii.

Powieść nie należy z pewnością do tych najłatwiejszych, ale, mimo iż przepełniona goryczą, niesie z sobą nadzieję. Na pewno spodoba się tym, dla których, tak jak dla mnie, w literaturze najważniejszy jest człowiek. Człowiek ze swoimi słabościami i ułomnościami, który z całych sił próbuje przeciwstawić się mocy śmierci. Człowiek, który nieustannie próbuje utrzymać się na karuzeli wszechświata.