Lars Kepler to pseudonim, pod którym kryje się znane małżeństwo szwedzkich pisarzy, Alexander i Alexandra Ahndorilowie. "Hipnotyzer" jest debiutem tego duetu i pierwszą powieścią z cyklu o Joonie Linnie. W 2012 roku została ona zekranizowana.

Do lekarza zajmującego się traumami i byłego hipnotyzera – Erika Marii Barka zgłasza się po pomoc policjant Joona Linna. Dokonano morderstwa na całej rodzinie. Najpierw w miejscu pracy został zabity mężczyzna, następnie sprawca dostał się do jego domu i zaatakował jego żonę oraz dzieci. Jedno cudem przeżyło. Okazało się też, że najstarszej córki nie było w mieszkaniu. Rozpoczyna się wyścig z mordercą o to, kto pierwszy dotrze do zaginionej. Joona prosi Erika o zahipnotyzowanie będącego w krytycznym stanie ocalałego Jozefa. Ma nadzieję, że chłopiec przekaże jakieś ważne informacje. Problem w tym, że Erik obiecał nigdy więcej nie używać hipnozy. Wkrótce dochodzi do kolejnej tragedii. Chory na skazę krwotoczną syn Barka zostaje porwany.

Głównym bohaterem cyklu jest Joona Linna, jednak w "Hipnotyzerze" trudno to dostrzec. Jego postać jest zbędna, nic konkretnego nie wnosi. Policjant szwenda się w tle z kąta w kąt i wygłasza mądre kwestie. Kilka razy zostaje wspomniany jako zawsze mający rację geniusz kryminalistyki, wszyscy jego współpracownicy żywią do niego z tego powodu dość duży szacunek. Niestety trudno ten geniusz zauważyć. Dobrze chociaż, że Joona to sympatyczny człowiek.

Tworzenie bohaterów nie jest najmocniejszą stroną autorów. Często operują stereotypami, wkładając w ich tworzenie minimum trudu. Wszystkie postacie dziecięce oraz negatywne to zbiór najbardziej standardowych schematów stosowanych w kryminałach, a że historia w dużym stopniu dotyczy dzieci, jest tego sporo. W dodatku matka porwanego chłopca zachowuje się irracjonalnie i jest kompletnie niewiarygodna.

Fabularnie to powieść nierówna. Składa się w dużej mierze ze schematów – nie tylko w portretach bohaterów, ale także w warstwie fabularnej. Początek (jakieś sto pięćdziesiąt stron) to, paradoksalnie, jej najlepsza część (natomiast zakończenie jest poniżej krytyki) i zarazem najbardziej niepotrzebna. Nie wprowadza kompletnie nic, a w końcówce daje kolejny schemat, który nie zbliża nas nawet na krok do rozwikłania tajemnicy.

Dużą zaletą "Hipnotyzera" jest wielowątkowość. Kepler buduje fabułę w taki sposób, że już wydaje się, iż wiadomo, kto jest głównym przeciwnikiem i pozostaje tylko pościg, by zaraz wyeliminować go z rozgrywki. I chociaż robi to opierając się na schematach, taka konstrukcja znacznie przedłuża zainteresowanie powieścią. A ta do najkrótszych nie należy.

Kolejną zaletą jest styl. Książkę czyta się naprawdę szybko i z przyjemnością, język jest bardzo przystępny. Nie obyło się bez potknięcia – twórcy mają brzydką manierę używania pełnych imion i nazwisk, łącznie z drugimi członami. Powtarza się to tak częste, że potrafi naprawdę zirytować.

"Hipnotyzer" jest nawet dobrym kryminałem. Największą jego wadę stanowi mocne osadzenie na schematach. Cierpią na tym zarówno fabuła, jak i postacie. W historię zostało wpleciono kilka retrospekcji, ale trochę chaotycznie. Konstrukcja bardziej pasuje do serialu niż książki. Na pewno sięgnę po drugą powieść Keplera, "Kontrakt Paganiniego", podobno lepszą od debiutu.