„Biały Tygrys” pomimo morderstwa dokonanego przez głównego bohatera nie jest – moim zdaniem - kryminałem. Powieść jest pretekstem do snucia bardziej uniwersalnych rozważań o ludzkiej naturze.

No właśnie, czy czytelnik potępia to morderstwo? Czy morderca czuje się winien, czy żałuje? Czy mógł pozostać uczciwym?

Cała powieść jest rozpatrywaniem różnych możliwych, alternatywnych losów bohatera. W żadnym z tych scenariuszy nie miałby on szans żyć godnie, wyrwać się z hinduskiego, konsumpcyjnego i skorumpowanego świata, z „klatki kogutów” duszących się nawzajem, nie buntujących się, dziobiących każdego, kto nie chce żyć w klatce. W miejscu zabijających indywidualne aspiracje zależności rodzinnych, zrujnowanych, ale wciąż istniejących powiązań kastowych, na szczątkach których nie ma szans na stworzenie nowego, demokratycznego społeczeństwa. Mimo plakatów z Gandhim, szumnych haseł wyborczych i amerykańskich biurowców. Społecznych więzów i realnych zagrożeń jest tak wiele, że Biały Tygrys, jeśli chce stać się wolny musi zabić, ukraść przysłowiowy „pierwszy milion”. Jego dzieci będą już mogły żyć normalnie, być może nawet w Stanach Zjednoczonych. I to właśnie jest w tej powieści przerażające, że my, czytelnicy, też nie widzimy innej alternatywy dla Balrama.

Po lekturze wciąż pozostajemy z podstawowym pytaniem: kto jest winien? Ten kto zamordował, hinduska korupcja, kastowa mentalność, angielski kolonializm czy zachodni neowyzysk?

Od dłuższego czasu stawiam sobie pytania o źródło europejskiego i amerykańskiego zafascynowania Indiami. Skąd bierze się przekonanie o ich wyjątkowości? Kraj pokazany w tej powieści jest straszny, jest dnem piekła. Mam wrażenie, że właśnie kolejnym sensem książki jest obśmianie zachodniego kultu Indii, ludzi, którzy upatrują Hindusów przez pryzmat weselnego i obrzędowego folkloru. Autor poleca turystom odwiedziny zoo w centrum New Delhi. A dlaczego? Odpowiedzi warto poszukać w książce…