Z książki można dowiedzieć się, jakie były losy naukowej i przede wszystkim twórczej inteligencji w Chinach pod rządami Mao Zedonga i jego zwolenników. Inteligencja stała się obiektem wielu ataków, które spowodowały osobiste dramaty oraz wielkie straty społeczno-kulturalne w rozwoju kraju. Kampanie z okresu „Wielkiego skoku” oraz „Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej”, prowadzone pod hasłami walki z rewizjonizmem oraz burżuazyjną ideologią, były tylko pretekstem do wewnętrznej walki o władzę Mao Zedonga i jego stronników w partii i państwie. Maoiści ogłosili się obrońcami marksizmu-leninizmu, ale ich krytyka inteligencji prowadzona była z pozycji ahistorycznych. Doprowadziło to do lewackiego awanturnictwa i potężnego chaosu w kraju. W rezultacie po śmierci Mao Zedonga w 1976 roku jego zwolennicy zostali odsunięci od władzy. Na zjeździe KPCh w 1981 roku potępiono „Wielki skok” oraz rewolucję kulturalną. Lewackie awanturnictwo maoistów przyczyniło się do przejęcia władzy przez prawicowych oportunistów, którzy rozpoczęli restaurację kapitalizmu w Chinach.