„Zorkownia” jest wydanym w druku blogiem. Niezwykłym, nie czytałabym go, bo nie ma zdjęć. Zamiast nich są słowa i krótkie zdania. Rwana, emocjonalna narracja. Przeżyte chwile, obrazki, powroty. Ciągła rotacja.

Autorka książki, Agnieszka Kaluga, straciła malutką córeczkę. Puściła ją i obiecała, że sobie poradzi. Ma dziesięcioletniego synka i męża, ale jej rodzinę powiększają pacjenci hospicjum, które odwiedza od 2010 roku. Kazio, Marek, Ola… niezliczona liczba powtarzających się imion i wyjątkowych historii, które niemal natychmiast ściskają gardło. Bycie tam to konieczność – ona pomaga im, oni pomagają jej.

Książka otworzyła mi oczy na wiele spraw. Hospicjum nie jest miejscem, do którego zsyła się chorych i niechcianych staruszków. Przychodzą tam pacjenci, którzy… po prostu niebawem umrą. Mają kochające rodziny, tlące się jeszcze marzenia i są w różnym wieku. Trafił tam na chwilę trzyletni Mikołaj, trafiają młode mamy, u których szybko rozwinął się taki czy inny rak. Przed ciążą, w ciąży, po ciąży. Paskudnie smutne, czasem tylko to ściskanie w gardle. I strach.

Piękne, bardzo potrzebne świadectwo.