"Atramentowe serce", pierwsza część trylogii Cornelii Funke, jest dziełem niezwykłym. Wprowadza nas bowiem w świat pełen magii, ale też w świat pięknego języka, który jest równoprawnym bohaterem opowieści. Wykreowanie przez niemiecką pisarkę świata tak bogatego w znaczenia, tak pieczołowicie budowanego z drobiazgów, które czynią go niepowtarzalnym, wydaje się dowodem, że literatura mimo konkurencyjności innych mediów ma się dobrze, a słowo pisane częstokroć może być ważniejsze i bardziej znaczące od obrazu. Sam pomysł przeniesienia bohaterów ze świata baśni do rzeczywistości nie jest niczym nowym. Ale sposób, w jaki to czyni Cornelia Funke ma wszelkie znamiona geniuszu. Nie bawi się ona bowiem w pisanie powieści dla zwykłych zjadaczy książek. Tworzy totalną opowieść pełną mroku i miłości, światła i zwątpienia, budowaną na kontrapunktach, skrzącą się barwami i tak magiczną, że zaczyna się w nią wierzyć. Trochę ze strachem, trochę wbrew sobie.

Czarodziejski Język, ojciec Maggie, zwany w swoim świecie Mo, potrafi, uprawiając głośną lekturę powieści, sprowadzać bohaterów przywoływanej historii. Nie są to jednak rycerze czy królewny, nie są to magowie czy czarodzieje - to złoczyńcy, których nie sposób powstrzymać przed czynieniem zła. I tu wkraczamy w filozoficzne aspekty trylogii Cornelii Funke. Czy zło istniejące w świecie może przybrać realną postać, czy można, czy powinno się w nie wierzyć, czy można je przezwyciężyć? Nie będzie łatwo bohaterom, nie jest łatwo samej autorce, która w trzecim, ostatnim tomie zmaga się ze sprawami ostatecznymi, walcząc z upiorami swoich doświadczeń. Czy wychodzi z tej walki zwycięsko? W moim odczuciu tak, ale droga, jaką nas prowadzi jest drogą nie tylko przemiany bohaterów, bo po lekturze "Atramentowej Trylogii" nic już nie będzie takie samo.