Użytkownik: jakozak 26.09.2005 09:15 napisał(a):
Odpowiedź na: Niezwykły portret psychol... | katie86 Dokładnie tak samo opisałabym Cudzoziemkę. Nie będę się więc powtarzać. Dodam tylko, że jest to książka bardzo mądra, bardzo osobista, dotyka najczulszych strun w duszy i jest bardzo, bardzo dobra. Trudno zresztą się dziwić - nie czytałam niedobrej książki Marii Kuncewiczowej.

Użytkownik: anndzi 25.01.2006 18:14 napisał(a):
Odpowiedź na: Dokładnie tak samo opisał... | jakozak Przeczytałam tę książkę jednym tchem.Jest niesamowita.Nie daje łatwo o sobie zapomnieć,pobudza do refleksji nad życiem.Myślę,że każdy z nas ma w sobie coś z tajemniczej Róży.Ja sama często mszczę się na innych osobach za moje niepowodzenia.Książka nauczyła mnie,że nie można ślepo rozpaczać nad swoim losem.Trzeba korzystać z życia i cieszyć się najdrobniejszymi szczegółami,naprawiać błędy,żeby kiedyś nie było na to za późno.
Gorąco polecam "Cudzoziemkę".

Użytkownik: afrikanka 13.01.2007 13:13 napisał(a):
Odpowiedź na: Niezwykły portret psychol... | katie86 A właśnie że może być za późno na pokorę i przebaczenie. I tak było w przypadku Róży - to oczywiście tylko moje zdanie. Zmarnowawszy życie sobie, dzieciom, mężowi, nagle, w ostatnim dniu swojego życia godzi się ze światem. Niedorzeczne. Na pierwszy plan wysuwają się rozterki Róży, zrzędliwości Róży, humory Róży - co z mężem tej strasznej kobiety, prawdziwym męczennikiem, co z synem chorobliwie uzależnionym od matki, co z cierpiącą na nerwicę synową??

Piękna pani, wybitna artystka zreflektowała się na chwilę przed śmiercią i należy wszystko jej wybaczyć?? Wielu zostało skrzywdzonych przez los znacznie bardziej niż ona, a jednak ludzie ci potrafili zachować serce dobre, czyste, nieskażone jadem nienawiści.