Aristoi to bogowie. Właściwie nie, to ludzie, ale uprawnienia i możliwości mają równe bogom. Rządzą planetami, mają olbrzymi potencjał intelektualny, który ciągle doskonalą. Pracują nad poprawieniem świata - żadnych wojen, chorób, błędów. Nauka, technika, moralność - wszystko na wysokim poziomie. Idealne światy.

Aż tu nagle coś się sypie. Jeden z Aristoi, mając zupełnie inne koncepcje, konstruuje świat rodem ze średniowiecza, gdzie rządzą wojny, korupcja, głód i choroby. Ciemnogród.

Więc Gabriel (główny bohater książki, również Aristoi) zabiera się za naprawę tego stanu rzeczy. Zwiedza ów świat, próbując dotrzeć do zbuntowanego "upadłego anioła", dociera, walczy z nim.

To fabuła książki, tak w skrócie.

Moje wrażenia: ciekawa książka. Williams, mam wrażenie, głosi chwałę i potęgę wysokiego poziomu nauki, kultury, sztuki. Tylko że uznaje, że ludzie, zwykli ludzie nie mogą sami osiągnąć takiego poziomu. Do tego potrzebni są "nadludzie". Co więcej, kiedy Gabriel na skutek walk z przeciwnikiem traci wiele swoich nadprzyrodzonych właściwości - pogardza sobą. On nie chce być człowiekiem, zwykłym człowiekiem, wcale mu się to nie podoba.

A mnie się nie podoba, że jemu się nie podoba.

Może to i słuszna koncepcja, ta doskonałość, dążenie do doskonałości, ale ja wychowana jestem na "Pirxie", gdzie człowieczeństwo, poczciwe, zwykłe, ułomne człowieczeństwo razem z wszystkimi błędami i ograniczeniami stoi wyżej niż doskonałość.

Niemniej przeczytać warto. Bardzo precyzyjnie opisany świat, światy w zasadzie. Stany świadomości (och, można mieć w sobie wiele osobowości i to wcale nie jest schizofrenia!), pobudki, motywy - wszystko to piękne. I cóż, że mnie nie przekonało do końca? Kogoś innego może przekonać, ot co.



[Recenzję zamieściłam wcześniej na forum pclab.]