Jeśli ktoś oczekuje, że książka otworzy magiczny i tajemniczy świat religii Nepalu, ukaże tajniki duszy dziewczynki, która przez kilka lat czczona była jako wcielenie boginii i która sama w to zdaje się wciąż wierzyć, a przynajmniej, że dowie się o zwyczajach, wierzeniach czy codziennym życiu Nepalczyków, raczej się zawiedzie. Autor miał do dyspozycji jedynie zwierzenia Amity, jej rodziny i wywiady z kapłanami, a to chyba zbyt mało, kiedy z jednej strony chce się być kompletnie wiarygodnym, z drugiej zaś należałoby nadać powieści jakąś literacko ciekawą formę. Temu wyzwaniu autorowi nie udało się do końca sprostać i, w efekcie, otrzymujemy mieszankę odległych wspomnień z dzieciństwa dziewczynki, siłą rzeczy już bardzo wyblakłych, zwierzeń trochę zagubionych i nieświadomych rodziców, kapłanów niechętnie dzielących się swoją wiedzą, oraz opisu sytuacji kraju. Szkoda, bo temat był obiecujący i urzekający.