"Zamek z piasku, który runął" to tytuł trzeciej, ostatniej części serii kryminalnej Stiega Larssona "Millennium". Jest to moim zdaniem najsłabsza część trylogii. Trochę wymuszona, nieco przeciągnięta.

Lisbeth Salander znalazła się w niezłych opałach, ale Mikael Blomkvist utworzył front pomocy Lisbeth. Zaangażował nawet swoją siostrę adwokat Annikę Gianini. Lisbeth sprzyjali wszyscy pozytywni bohaterowie. Zarówno lekarze jak i policjanci. Skończyło się oczywiście dobrze, bo Salander była niezwykle sprawna, bystra i świetnie się znała na komputerach, natomiast w Sekcji Analiz Specjalnych szwedzkiej policji były gapy, których łatwo można było pokonać ich własnymi metodami.

Nieco ironizuję, ale trzecia część "Millennium" nie przypadła mi do gustu. Fabuła rozciągnięta do granic możliwości, przegadana. Nie było powodu, aby książka była tak obszerna. Papierowi, jednowymiarowi bohaterowie. Albo dobrzy, albo źli, nic pośrodku. Przewidywalna do bólu akcja. Skończyło się tak, jak miało się skończyć. Brak elementu zaskoczenia, to, moim zdaniem, poważny błąd w powieści kryminalnej.

Jednym słowem, przeczytałam, żeby zaliczyć ostatnią część słynnej trylogii, ale ja z dwóch ostatnich tomów zrobiłabym jeden, bez szkody dla akcji i fabuły. Z korzyścią dla czytelnika.

Zamek z piasku, który runął (Larsson Stieg)